پایان

مسعود رضایی بیاره

پایان

بخت مــا را فرصتی  از گــــردش ایــــام نیست

عاشقان را بهره از ایــــام و جــام و کــام نیست

 

می روم صحرا به صحرا همره مجنون ، ولــی

منزلی در آخــــر ایـــن  راه نــــافرجـــام نیست

 

گفتمش در سینه مــا را جای ده ، خندیـد و گفت

سینه‌ی مــا جـــای هر دیـــوانه‌ی بــد نـام نیست

 

گفتمش در سر مرا غیر از خیالت نیست ، گفت 

جای مــــا درموج این  دریای پر اوهــام نیست

 

واژه هایت بــــــوی بــــاران بهـــاری مــی دهد

کلبــــــــه‌ام  را طــــاقت سیلاب نـــا آرام نیست

 

قطـــره قطــــره از لبانم می چــــکد خون جــگر

سرخی لب هـــای ما از بــــاده‌ی گـُل فام نیست

 

در نـــــگاه سرد او پــایــــان خـــود را دیـــده‌ام

می روم ، محتاج پیک و نــــامه و پیــغام نیست

این دل صد پــــاره  زخـــم چشم آهـــوی دناست

زخـــم تیر و ترکش و بـــرگ لب صمصام نیست