گل حسرت

مسعود رضایی بیاره

گل حسرت

  فــــرودین آمــد ، نیـامد نـرگس چشمان تــو  

گُـــل تماشائی نــدارد،  بـــی لب خنــدان تــو

ازسر کهسار یـــادم لحظـــه‌ای بیرون نــرفت

سایــه‌های ابــر سرگـــردان بــی بـــاران تـو

چاره‌ دارد هـر غمی ای عشق، هردردی دوا

جـــز غم دیرینه و این درد بــی درمـــان تـو

فـــرودین امد ، ولــی من مانده‌ام ای روزگار

در خـــزان سرد گــُلریزان بــی سامـــان تــو

برنرگـردی سال کهنه ، جـز گـُل حسرت نزد

سر زخــاک باغــم از آغـــاز تـا پــایــان تـــو

فرودین و تیر و دی ماهت خزانی رنگ بود

مهری از مهرت نــدیدم ، آبـــی از آبــان تو