سُرخُن سوار

مسعود رضایی بیاره

سُرخـَن سوار

می بــویم از بــاد سحر ، بــوی بهـاری را که نیست

محو تماشا می شوم ، آن لالـــه زاری را کــه نیست

 

بر چشمه آمــد دلبــری  زیباتــر از حــور و پـــــری

می بینم از صد فاصله  ، آنجــا نـگاری را که نیست

 

بانـــویِ ایــــلِ آفتـــــاب ، آمــــد غُبــاری بــا شتاب

برخیز و بنگر هیبتِ سُرخـَن سواری را کـــه نیست

 

در پشت پرچین غـــزل ،  شیرین تـر از شهد عسل

بشنو نـــوای بـلبـل و بانگ هــــزاری را کـه نیست

 

آن سو نهـــاده  یاسمن ،  گیسو بــه دست  نسترن

این سو کنم من نوحه بر آن روزگاری را که نیست

 

بعد از تو ای سرو چمن ، من چون نسیم بی وطن

می بویم و بر سر نهم خــاک مــزاری را کـه نیست