سه شنبه, ۲۰ آذر ۱۳۹۷، ۰۱:۳۱ ب.ظ
سایه
شمع سوزانــم ، میــان شام تـــــار خــویشتن
گــریم از بـی طــاقتــی هـا در کنــار خویشتن
سوگواری می کنـــم در شام بی فردا، زنــم
نـــم نـــم آبــــی ز چشمم بر مـــزار خویشتن
چون گل حسرت که ماه مهر میروید ز خاک
مـانده‌ام در فصـل زرد بــی بهـــار خــویشتن
آمـدم چون سایه و چون سایه کی بر جا نهم
جـای پـــای زندگــی در رهــگـذار خویشتن
کبک دست آموزم و پرواز رفت از یـــاد مـن
مانده‌ام چون مرغ اهلی در حصار خویشتن
مسعود رضایی بیاره