پنجشنبه, ۱۴ اسفند ۱۳۹۹، ۰۹:۰۶ ق.ظ
آوار
بیا چون شعله خرمــن سوز تا پــروانهات بـاشم
در افــکن آتشم بر دل، که من دیـوانه‌ات بـــاشم
بلرزان ارگ و بــرگم را کـه روی هـم فرو ریزم
بر آوارم قـــدم بُـــگـــذار، تـــا ویــرانـه‌ات باشم
گـــره بـــر بسته‌ام خـــود را به پــای باد پائیزی
اگــر دستم دهــد یک مو سری بر شانه‌ات باشم
بده جامی زِ من بستان به راه وُ رسم سرمستان
که هـــم پیمانـــه‌ام باشی وهــم پیمـــانه‌ات باشم
نمی مانــــد به جــــا از مــا بجز افسانهای باز آ
کـــه تـو افسانهام باشی و مــن افسانه‌ات باشم
مسعود رضایی بیاره
۹۹/۱۲/۱۴