پنجشنبه, ۱۴ اسفند ۱۳۹۹، ۰۹:۰۲ ق.ظ
باغبان
باغبــــان، سخت نــگیر بـــر سر بـــی سامــانم
دیــــرگاهیست کـــه مــــــن ساکــن این بُستانم
دل خوشم من به همین شاخه‌ی کوچک، گاهی
به تمـــاشا بنشینم ، غـــــــزلی مـــی خــــوانم
شور گل می نـــگذارد که در این باغ، خموش
بنشینم،چـــــــه کنـــــم؟ عــــــاشق نافـــرمـانم
نفمه بر شاخــه‌ی گل شیوه‌ی مـرغ چمن است
باغبـــانـــــــا نـکن آواره از ایــــــــن دامـــانم
ای پرستو کــــه ز بــــــالای قفس مــی گـذری
حسرتِ پَــــر زدنــــــی دارم وُ هــــم نتــــوانم
مسعود رضایی بیاره
۹۹/۱۲/۱۴