کاج وحشی

مسعود رضایی بیاره

کاج وحشی

سر زلف خــود رهـا کن که مرا رها بسوزد

به میــــان مــوج آتش ، دل بینـــوا  بسوزد

 

خُــنک آن نــگاه گرمی که طبیبت از کرشمه

بنمایـــد و نـــه تنــها ، دل تــــو دوا بسوزد

 

بــه دو چشم خــــود نبینی ز نــگاه دلفریبی

کـــه بــــه ساز آشنائــی ، دل آشنــا بسوزد

 

اگــــرم چـه سوخت آری ز حرارت جــدائی

دل سنگ بــی وفـایش ، نکند خــــدا بسوزد

 

به سرت قسم چنانم به نظر که کاج وحشی

شب تیره شعلــــه ور در بغـــل دنـا بسوزد