پرتو مهر

مسعود رضایی بیاره

پرتو مهر

روز‌هـــا رفـت ، نبـودی و نبـودیم  و گــذشت

گـَــردی از آینــــه‌ی دل نــه زدودیم و گذشت

سر زد از بــام فــلق  هــر سحری پـرتــو مهر

دیــده صبحی نه گشودیم و غنـودیم و  گذشت

 

تـــا رسیدن بــه سحرگـه قــــدمــی بیش نــبود

قــدمــی بــر قــــدم دل نـــه فـزودیـم و گذشت

 

خــــم نمــود آینـــه‌ی مهر سر خویش ، ولـــی

روی خــوش نیز بــه رویش ننمودیم و گذشت

 

گــــــره وا کــــرد نسیم از لـب آلالــــه و مــــا

گـــره از پــــای کـدورت نگشودیم و گــذشت

 

مهربان، چشم تو صد چشمه غزل بود ، دریغ

چــه غــزل‌ها که ز چشمت نسرودیم و گذشت