هوای دل

برخــیز و بیـــا پیش تــو یـــک دم بنشینیم

با هــــم سخنی گفتــــه و با هــــم بنشینیم

 

زآن پیش که از شاخه بریزیم ، چو غنچه

سر پیش هــــــم آریـــم و فــراهم بنشینیم

 

جامی به لب آریم و در این گوشه‌ی خلوت

فـــــــارغ ز همــه عـــــــالم و آدم بنشینیم

 

یک دم لب این آب روان خوشتراز آن که

عمــری به خیــــــالِ لب زمــــــزم بنشینیم

 

خوب است هـــــوای دلــــم ار تنـدر تقـدیر

لختی بـــدهـــد فرصت و خُـَـــــرم بنشینیم

 

با لالــــه برقصیم بـــه کُهسار و به صحرا

بــــا زنبق سرخ و گـــُل مــــــریم بنشینیم

مسعود رضایی بیاره