عهد

سعود رضایی بیاره

عهد

چنــــان آســان ربــــــودی دل ز دستم

کــــه حیران از تــو و چشم تو هستم

میـی  نـوشیـــــدم از چشمان مستت

کــه تــا صبـــــح  قیامت مستِ مستم

به جــرم کفــرم ار صـــد بـــــار سوزند

تـــرا از جـــــان و از دل مــی پـــرستم

اگــــــر آتـش  ببــــــارد  ، برنـــــــگردم

                                                          از آن عهـــــدی که بـا چشم تو بستم

تو دیــگر نیستی آن گُــــل که بـــودی

ولی من سهره‌ای هستم که هستم

سرای مهر

سرای مهر

مسعود رضایی بیاره

غیره مهرت  نکنـــــد سینه هـــــوای دگــــــری

نیست در سینه به جـــز جـــای تو جــای دگری

دوستت دارم  و از تـــــار دلــــــم تــا دم مـــــرگ

برنخیزد بــه جـــز این نغمـــه نــــــوای دگــــری

نیست در گوش من ای نغمه‌ی دل پرور عشق

غیره سوز سخنت سوز صـــــــــدای دگـــــــری

کافـــــــر عشم اگـــــر غیره خــــــــدای نــگهت

لحظـــــه‌ای دل بسپارم بــــه خـــــدای دگــری

روز اول به تـــــــو دل دادم و بعد از تو  دگـــــــر

نشکنم عهــــــــد و نبندم به وفـــــای دگــــری

خــــــاک پاهــــــای تــوام تـــــا ببرد دست اجل   

خــــــاک  آشفته‌ی مـــــا را بــه سرای دگــری

نیستم آدم اگـــــر جـــــای تـــو ای بـاغ بهشت

ره دهـم در دل دیـــــــوانه حـــــوای دــــــگری

چه جفاها که ندیدیم  و نشد مهر تــــــو  کـــم

نشود مهر تــــو کمتر به جفـــــــای دگـــــــری

سهره‌ی بــــاغ تــــو و چشم دل دلارای تــوام

بر نیایــــد ز دلـــم جــز تــــو نـــــوای دگــــری

کـــــاش مــی شد  که بیــــای نگــذاری بنهم

سر خــــود را دم آخــــر سر پــــــای دگــــــری  

مرا ببوس

مسعود رضایی بیاره

مرا ببوس

تــا سبک نــــــگاه  تــو عــراقیست

این سوز سخن به سینه باقیست

در  پیش نـــــــگاهت ار  بنـــــــالم

آهنـــــگ نـــــگاه تـــو فــراقیست

آن لحظــــه ی نـــــاگهان چشمت

میـــــلاد قشنگ یـک تــــلاقیست

گفتم کــه «مرا ببوس » گفتــی:

آهنــــــگ حــــــزین گـُلنراقیست

 هرچند نـــــــگاهت عاشقانست

افسوس که راه دل  رواقــیست

مـــا و غـــــــزل ار سیاه مستیم

چشمان سیاه یــــــار ساقیست

بـــــــوی نفسش ز یـــاسمین و

گلبـــرگ نـــــــگاه او  عقاقیست

عشق آینــــــه ازل نمــون است

دیــــــــدار نــــــــــگار اتفاقیست

آسمان خیال

مسعود رضایی بیاره

آسمان خیال

از مـــن ای دوست اگر یـــاد بــری یا نبری

گـُــل افــکار منی  ، تــازه تر از تـــازه تــری

سرسبد هستی اگــر از من پـژمرده گهی

نکنی یـــاد و به هیچم بخـــری یــا نخــری

روشنی بخش نگاه من و دنیای من است

به همان خاک عزیزی که از آن می گذری

آه ، انــــدازه ی آن بــرگ نیرزم کــه سحر

بوسه بر او بــزنی ، در نـگهش می نگری

آسمان است خیـــال مــن و مهتاب توئی   

دائما در دل و بر دیـــده ی مــا در سفری

سر شب تا سحر آشفتـــه‌ی افــکار توام

چه کنم ، از  دل دیـــوانه‌ی مـا بـی خبری

منم آن سهره‌ی دلداده کـه بر گرد سرت

نغمه خــوانی کند و  گــاه زنــد بال و پری

قافله عمر

مسعود رضایی بیاره

قافله عمر

هم کار تـــو ای یــــار ز بیــــداد گـــذشته

هم درد من از نــــاله و فـــریاد گـــذشته

شبنم چکــــد از چشم غــم آلود شقایق

تا یــاد تـو از کــوچه‌ی شمشاد گــذشته

گفتنـد سحر لالـــــه  ز غــم سینه دریده

از داغ تـــو پـــژمرده  و نــاشاد گـــذشته

با توشه‌ی حسرت به رهی پای نهادیم

کــز معبر آن محمل فـــرهــاد گـــذشته

کس را نشنیدیم و نه دیدیم کـه دلشاد

بی محنت از این شهر غـم آباد گذشته

برخیز کـه داد  دل از این مـی بستانیم

خــرداد به سر رفت و امـرداد گــذشته

تا چشم زنــی قــــافله عمر مـن و تــو

صد فاصــه از گــردنه چون باد گذشته

باغ ازل

مسعود رضایی بیاره

باغ ازل

این چـه مستیست که با چشم تو آمیخته‌اند

چـه شرابیست در آن چشم سیـه ریخته‌انـد

 

عشق مـی داند و بی تابی شب های فراق

حالت  چشم تـــــــرا از چـــــه بر انگیختـه‌اند

خلقت چشم تو  و نالـــــــــه‌ی اصحاب یقین 

آب پاکیست کــه بر دست خـــــــدا ریخته‌اند

مگــــــر از بـــــــاغ ازل بر سر گلبـــرگ رخت

شبنم و بـــــوی دل آورده  فـــــــرو بیخته‌اند

نه فقط سهره‌ دیوانه‌ات  آشـفته‌ی توست

نـــرگس و نسترن و لالــــه چـــرا شیفته‌اند

من اگـــــر عــــاشق و دیــوانه ز مـادر زادم

عـــــارف و زاهد دلـــداده که  فــرهیخته‌اند

نغمه های پائیزی

مسعود رضایی بیاره

نغمه ی پائیزان

دانم ای دوست تو هم عـــاشق پائیــز منی

عـــاشق اشک من و کوچــــه‌ی گلریز منی

 

شب مهتابــــــی و پـــــائیز  ،  نگیــــری آرام

عــــابر کوچـــــه‌ی تنـــها و غـــم انـــگیز من

مـی نهی تا قــــــدم آهسته سر بــرگ دلم

عــــاشق خش خش و آهنـگ دل آویز منی

تـــو کـــه سرشارتر از نغمـــــــه‌ی پائیزانی

از چه دلبـــــــاخته‌ی نــــــاله ی لبریـز منی

گوش کن ، گوش کن این شعر دل آمیز مرا

لابــــــلای سخـــن و شعر دل آمیــــز منـی

سهره‌ی بــــاغ تــو بودم ، نشنیدی ز لبـــم

نــــاله‌ی وقت شب و آه سحرخیــــز منــی

تشویش

مسعود رضایی بیاره

تشویش

این چه شوریشت که هر گه به تو می اندیشم

چنـــــگ در دل بـــزند مهر تـــــو بیش از  پیشم

 

آنچــــــانم بــه دل و دیــــــده در آمیختــــــــه‌ای

که در آییــــــه ندانم کـــه تـــــوئی یا خـــویشم

زخـم دارد دلــــــم از چشم سیاهت ، مـــرهـم

گـــاه گــــاهی بــه نــــگاهی ننهی بــر ریشم

مرهمی گر ننهی بر دلـــــــم ای یــــار ، مـــزن

نمک غمـــزه بر ایــــن غمـــزده بیش از بیشم

برنخیزد اگـــــــر از تــار دل آهــــــنگ خــوشی

زیـــــر مضراب نـــــــگاه تـو پُــــــر از تشویشم

کوچه های پائیزی

مسعود رضایی بیاره

کوچه ی پائیزی

بگـــــذر ای عابــــــر از  این کــوچه‌ی پائیزی  من

نغمــــــه‌ای گــــوش کن از موسم گــلریــزی من

 

قصه‌ها هست به هر برگ در افتـــاده به خــــاک

نشنوی قصـــــه‌ی تلخــــی به دل انــــگیزی من 

خشخش جان من است این که فرو ریخته است

زیر پــــاهای تــو و شور شکــــر ریـــــزی مـــــن

ببر ای باد به هــــر کــــوچـــه به هـــر رهـگذری

بــــرگ افتــاده در این کــــوچه‌ی پـــائیزی مـــن

در سحــر سهره اگــــر نغمــــه به سحر آمیـــزد

غـــــزل این گــــونه نگــــوید به دل آویــــزی من

شور شیرین

مسعود رضایی بیاره

شور شیرین

من کــه بی سازم و نــاساز , نـگارا تــو بساز

خــــار زیبـــا و دل آراست ، کنــــار گــُـــل نــاز

 

شور شیرین به دل و «جامه دران» آمـده ام

باربُــــد گـــونه بغل گیر  و  به چنــــگم بنـــواز

به نگاهــــی که تو دانی چـــه به ما می بکند

شعله در جــــان من انداز و وجــــودم  بـگداز

غــــزلی ساز کن از نغمـــه‌ی پُـر شور نـــگاه

کز پس پــــــرده‌ی  شهناز در آیـــم به حجــاز

تا شوم غــــرق نــــگاه تو  و دریــــای خیـــال

پلک بر هم نـــزن ای چشم تـــو آئینـــه‌ی راز

رفته‌ای ، مانده‌ام ای دوست من و خاطره‌ها

دارید این خــاطره ها ، منظـره ی چشم نواز

سهره ی بــــاغ توام  ، داغ جـــــدایی بــر دل  

بر کشم آهــــــی و گـــاهی به هـــوایت آواز ‌