گوهر عشق

مسعود رضایی بیاره

گوهر عشق

مهر مــه آمـــــــد و آورده  بــــــرای مــــن و تــو

سبـــدی میوه از آن خـــــــاطره‌های مــن و تـو

 

تا زنــــی چشم به هم ، ای گــُل خنـــدان چمن

گــــُل حسرت بدمیست به جـــــای مـــن و تــو

گـــــــوهر عشق  گـــران است به بـــازار جنون

ندهد عقــــــل فــــــرومایه بهــــــای مــن و تو

 آسمان با  همــــــــــه‌ی وسعت زیبـــــای نگاه

کینـــه داررد به دل از مهر و وفــــای مـن و تــو

از گـــــذرگاه زمــــان بی می و مـــطرب مـگذر

چُست بـربسته کــمر بهر فنـــــای مــن و تـــو

رسد این کشتی سرگشته به ساحل شب تار

ناخـــــدایی کنـد ار دست خــــــدای مـــن و تو

سهره سر داده سرود ، ای گـُـــل نـازان چـمن

دارد این سوز و نوا  ، حـــال و هــوای من و تو

شکوه دریا

مسعود رضایی بیاره

شکوه دریا

تنگ است دلم دوباره تنگ است

انگار کــه لابـــلای چنـــگ است

 

می سوزم و شعله هـــای آهم

چون آتش لاله سرخ رنـگ است

چشم تو خــــدای مهربــانیست

آه از دل تو که پــاره سنگ است

بـــــی شهد نـــــگاه دل نشینت

ایّـــام به کــــام مـا شرنگ است

چشم سیهت شکــــــوه دریـــــا

رویای نـــــگاه تـــو قشنگ است

بوی نفست بهـــــار   پُــــر گــــُل

هر جا که توئی هوا ملنگ است

برخیز و بیـــــا که بـــــاغ انـــگور

پائیــز قشنگ و رنگ رنگ است

ایّـــــــام زمــــانه بـــاد پیماست

نــــی جـــای تأمل  درنگ است

خون تاک

مسعود رضایی بیاره

خون تاک

گاهـــی دلت می گیــرد امّا چاره‌ای نیست

داری هـــوای گـــــریه و دیـــواره‌ای نیست

 

حالت خراب است و شب و مهتاب و کوچه

گـردش کنـــار خـــاطراتت کـــاره‌ای نیست

طفل نــــگاهت بـــی قرار ، امّـــا که انــگار

آغوش مهر و بوسه ی گـــهواره‌ای نیست

در کــــــوچه سار حیــرت و آشفته حــالی

آواره تـر از تـــــو دگــــــــــر آواره‌ای نیست

دارد هـــــــوای سینه‌ات ابـــری غم آلـــود

باران مهر و خنــــده‌ی غمخواره‌ای نیست

در آینـــــه خود را نمی دانـــی که هستی

با خود غریب از دیگـــری انـگاره‌ای نیست

تا انتهـــــــــــــای آسمانت پـــرتـــــــوی از

سوسوی ماه و چشمک استاره‌ای نیست

پُـــر کن رضایـــــی ساغری از خــون تاکم

جز می  دوای درد ما را چـــــاره‌ای نیست

شکوه دیدار

مسعود رضایی بیاره

شکوه دیدار

خــــــوشا روزی که با ما یــار ما بود

به گیتی  رونـــــــق بــــازار مـــا بود

 

الا بــــــــاد سحرگــــــاهی به یاد آر

که لالــــــه رُسته بـــر کهسارما بود

نــــــــگاری داشتیــم اردیبهشتـــی

بهــــار عــــارضش گــــــلزار مـا بود

نگاهش روح پرور بـــود و چشمش

شفــابخش دل بیمـــــار مــــا بـــود

خیالش لحظـــه لحظه در دل شب

انیس و مونس و غمخــــوار مـا بود

وزیــــــدی گر بر او بــــاد  سحرگـه

خـــــروش بی قــــراری کار ما بود

به گِـــــــرد لالـــه‌هــــای آتشینش

نــــــوای مــــرغ آتش خــوار مـا بود

سرشک از دیده جاری بود و خنده

شکــوه لحظـــــه‌ی دیـــــدار ما بود

سرآمــــد روزگــــــــار مهربــــــانـی

که خنــــــده بر لب و رخسار ما بود

صبا بر خـــــــاک مــا آهسته بگذر

کــه روزی مسکن دلـــــدار ما بود

گر از دیـــــــدار گلشن دور گشتم  

گنه از بخت نــــاهمــــوار مـــا بود

به روی دوش باد افتـــاده اشکی‌

کـــه لای دفتر اشعــــــار مـــا بود

سهره

مسعود رضایی بیاره

سهره

پائیــــــز در این کـــــوچه بسی منظــره دارد

این کـــــــوچه برای من و تـــــو خـاطره دارد

 

باغیست پُر از سبزه نـگاهت  ، چه دلاراست

آن خــــــــانه   که در باغچـــــه‌ات پنجره دارد

زیباست غـــــــزل خـوانی چشمان سیاهت

افسوس کــــه چنــــــــدی لغت ناسره دارد

با من به سخن گفتن و هر لحظه که انــگار

از آمــــــدن نــــــام کســی دلهـــــــــره دارد

رشک آیدم از سهره که بر شاخه‌ی عشقت ‌

در نغمـــه سرایـــی هُنـــــر و حنجـــره دارد

چشم سخنگوی دنا

مسعود رضایی بیاره

جشم سخنگوی دنا

روزهـــا رفت و نیــــامد پیکـــی از سوی دنا

آه اگـــــر میـرم نبینم لحظـــــه‌ای روی دنــا

 

هر سحرگه بـــگذر ای باد بهار از خــاک من

حسب حــــالم را بگو با بــــوی گیسوی دنـا

گفتــگوها دارم ای مهتـــاب شبگرد فــــلک

با نـگاه عــــاشق  و چشم سخنــــگوی دنا

سر به صحرا می گذارم با به کهسار جنون

گــــر ز آغوش نسیم آیـــد کمـی بـــوی دنـا

از فـــــراز آسمان ای مــــاه چشمت را ببند

کس نمی خواهم ببیند چشم و ابــروی دنا

هر غـــزالی می نهد سر در بیــابان جـنـون

بینـد ار چشمـــان او چشمان آهـــــوی دنا

بعد مــــرگم یـــاد کن ای ماهتـــاب مهربـان

گـر نشینی ساعتــی بر بـرج و بــاروی دنـا

رو به قبلـه دارم امّـــا دیــــدگانـم مضطرب

تـا ببیند در غبـــــــار مــــرگ سوسوی دنــا

روسری بر سر فکنــــده  از پرنــد نیلــگون

سر کشیده حلقــه حلقـه کـاکل مــوی دنا

کـــوه را امکان جنبیدن اگـــر بــــودی ز جـا

از دماونــــد آمـــدی البــــرز پهلــــــوی دنـا

خّـــرم آن ساعت رضــایی در بهار زنــدگی

  پا نهــــی بر آسمان و سر بـه زانـــوی دنا   

صلیب محبت

مسعود رضایی بیاره

صلیب محبت

دیر آمــدی صبـح مصفا  ، خــوش آمدی

کردی قــدم رنجه به اینجا خوش  آمدی

عمرم تباه گشت و زمانم  به سر رسید

بی ما به این کـوچه‌ی تنها خوش آمدی

بر بـــاد رفت بـــرگ امیــــدم ، نیـــامدی

اکنون که آمــدی به تماشا خوش آمدی

در بین مـــردمی کــه مــرا دار می زنند

ایستاده‌ای  شاد و مهیا ، خــوش آمــدی

گردن به شانه‌ی صلیب محبت نهاده ام

با یک سبد خنده  یهــودا خـــوش آمدی

 

دیـــوار عشق مـــا به بلنـــدای آسمان

گـــر آمـــدی از در حاشا ، خـوش آمدی

بوی غزل

مسعود رضایی بیاره

بوی غزل

بوی غــزل نشسته بر شانـــه‌های پائیز

دارد هــــوای کـــوچه حال و هوای پائیز

گاهــــی کنار بــاد و گاهـــی کنـار باران

پیچیده بین جنـــــگل آهنــگ پـــای پائیز

بـر نــارون خجسته بـــر بیـدبُن مبـــارک

خلعت گـــرفته اند از دست خـدای پائیز

مانــــی کجاست آیــــا تا نقش نــو  ببندد

بر لــــوح  دفتر دل  از جلوه های  پائیز

خــود را به دست بــاد آواره مـی سپارم

زین دست اگر بخواندشعری برای پائیز

خواهم دمــی بیفتم برخیزم و بــرقصم

گاهی به چنگ باد و گاهی صدای پائیز

خوش آمدی

مسعود رضایی بیاره

خوش آمدی 

های ای غزال  دشت غزل‌ها ، خوش آمدی

بـا دیــــگری  یا تــک و تنــها ، خـــوش آمدی

آغـــــوش وانموده‌ام ای قــــوی دل فـــریب

برگشته‌ای به سینه‌ی دریــا ، خوش آمدی

در لابـــــلای مــوج غــــــزل‌های بــــی قرار

گـردن کشیده‌ای به تماشا ، خـــوش آمدی

اینجا گـــــرفته بــــود هــــوایش بـــدون تـو

پایت به روی چشم ، به اینجا خـوش آمدی

بــــوی خــزان می دهد این کـــوچه بـاغ‌ها

در کوچه سار خـــاطره با مـــا خوش آمدی

دنیـــای مــــا تو بــــودی و اینک بـــدون ما

ای نـــو گل شکفته به دنیـــا خـوش آمدی

نقطه پایان

مسعود رضایی بیاره

نقطه ی پایان

شیواتر از آن طـــرز نگه  شاعـــره‌ای نیست

آهو تـــر از آن چشم سیه ساحره‌ای نیست

گیرائی و گرمی که در آن چشم سیاهست

در میکده و شعلــــه‌ی هر نــایره‌ای نیست

در چشم سیاهت اثــری هست که انــگار

در وسعت اندیشه دگر منظـــره ای نیست‌

در کـــوچه و پس کوچـــه‌ی پــائیزی عمرم

جز پای تو  و خش خش ما خاطره‌ای نیست

آنجا که تـــویی نقطــه‌ی پایان نــگاه  است

بعــد از تو  دگـــر میمنه و میسره‌ای نیست

از دور تـــــرا دیـــــدم و هــرگـــز تو نــدیدی

هر مـویرگی را که در آن دلهـــره‌ای نیست

مــی خــواند اگر سهره غــم انگیز نـوایــی

در محبس در بسته ی او پنجـره‌ای نیست