خموشانه

مسعود رضایی بیاره

خموشانه

نیست در این باغچـــه سبزه و بوی گُلـــی

مزرعه می نــالد از این همه بــی حاصلی

تا که بر آمد سحر خش خش پـــای خــزان

پــــر زد و پـــرواز کرد ، چلچلــــه و کاکلــی

سهره خموشانــــــه و فاختــه از لانه رفت

هر دم از این سلسله مـــی رود اهل دلی

اهـــل هنر می رود خانه به دوش ای فلک

کـــی رسد این قافلـه ، شب به گدا منزلی

کس نکند یــــــــادی از نالــه‌ی مـرغ سحر

یــــــا ستم شعلــــه در لانـــــه قــرقـاولی

سهره‌ی پر سوخته دم زد و خاموش رفت

مانـــده به تـــار دلــــم ناله ی زارم ولــی

کهنه کتاب

مسعود رضایی بیاره

کهنه کتاب

خــــواهم که بخوانم غـزلی ، ساز ندارم

بر بسته گلـــــــــــویم ، ره  آواز نـــــدارم

آبیست نـــــگاهت وطــن اما چه بسازم

پـــر بسته‌ام و فـــرصت پــــرواز نــدارم

سرشارتر از حسرت دلتنـــگ غــروبیم

پـــائیزم و یک کـــــوچــه‌ی دلباز نـدارم

همسایـــــه‌ی دیـــوار به دیــوار ملالیم

بیگانــــه تر از یـــارم و همــــراز نـدارم

من قصه‌ی پُر غُصه‌ی این کهنه کتابم

پـــایـــان من افتــاده ،سرآغـــاز ندارم

بوی شبنم

مسعود رضایی بیاره

بوی شبنم

دست هایت بـــــوی شبنم بوی بـــاران می دهد

هر گُــــل پژمرده‌ای را چشم خنــــدان مـی دهد

از فــــــرشته برتر و از برگ گـُـــل نـــازک تــــری

خنـــده‌ات بــوی خــدا و بــــوی عرفان می دهد

مــــرگ چـــون بیند به چشمانت سرود زنــدگی

دل به دارو مــــی سپارد تـن به درمان می دهد 

خـــــار اگــر در بین دستانت بـــــر آساید دمــــی  

بــــوی گـُــل‌های بهشتی بوی ریحان می دهد

گـر اوستای نــــگاهت  خـــــواهد از انجیـــل دل

پیش اعجاز نـــــگاهت دل به قــــرآن مــی دهد

گفته‌اند از چشم لیلی قصه‌ها ، چشمت به این

قصه و افسانـــه‌ها تا هست پــایــان مـی دهد

شاخـــه‌ای می کارم از گلخنــده‌هایت را به دل

حالتـــی زیبـــا و رویـــایی به گلـــدان مـی دهد

نشان عشق

مسعود رضایی بیاره

نشان عشق

سحرگــــــاهی کـــه بـــــاد نــــوبهاری

کمنـــــد زلف گـُـــــل را شانـــه می زد

بــه روی گیســـوان تــــــــــــابـــدارش

هــــزاران بـــــوسه‌ی مستانه مـی زد

غریـــــو از سینـــــــه‌ی بلبـــل بــر آمد

به دور شاخـــــه‌ی گــُل پــــر کشیدی

بر آوردی خــــروش از بــــی قــــراری

میان شــاخــــه‌هـــا سر بـــر کشیدی

نـــواهــــا بــر کشیدی گـــونه  گـــونه

که گـــــویی بـــــال و پر آتش گـــرفته

و یا در سینــــه‌ی لـــــــرزان و سوزان

شرار شعلــــــه‌ای سرکش گــــرفته

به بلبل گفت گـُل : ای مــرغ عاشق !

بگو با من نشان عـــاشقی چیست ؟

اگر دانـــی بـــــــگو تا مـن  بــــــدانم

چه باشد عشق و یار با وفا کیست ؟

چو بشنید این سُخن بُلبُل ، بلــــرزید

ز روی شاخـــــــه در پـــای گـُل افتاد

نگاهــــــی کــــرد گُل را از سر سوز

ز دل آهی کشید ، آهسته جان داد !

منـــم آن سهـــره‌ی شـور آفــــرینی

کــــه می خـــواند نوایـــی عاشقانه

چو بنشینم به روی شاخــــه‌ی گـُل

سُرایــم نغمه‌هـــــایــی جـــــاودانه

یادگاران دنا

مسعود رضایی بیاره

یادگاران دنا

سر نهـــاده کبــک مستی رو به دامـان دنا

عشق می بـارد ز چشمان غــزل خوان دنا

خوش به حال لاله‌ی سرخ و سفید واژگون

سر نهــــاده تــا همیشه  روی دامـــان دنـا

بگـــــــذر ای بـــاد سحر ، داغ دل مـا را ببر

لحظــــه‌ای لختـی میـــان لالـــــه‌زاران دنا

مــــن بمیرم تـــا نبینم  بـــاد نــوشین بهار

 پنجــه بـــرده لای گیسوی پـــریشان  دنا

ای نسیم از مهربانی  موی او را شانه کن

مـن که رفتم بعد از این جان تو و جان دنا

لالـــه‌ای با رنگ حسرت روید از خاک دلم

تا ببویـد هـــر بهـــــاری عطر بــــاران  دنا

هر سجرگاهـــی ببندم دیـدگان و بو کنم

عطـــر آویشن کـه آیــــد از گــــریبان  دنا

سهره‌ی مهرت بنالـــد تا طلـوع رستخیز

مـــی برد با خـــود بــه مینو یــادگاران دنا

مهر چشمان دنا

مسعود رضاییی بیاره

مهر چشمان دنا

زندگــــــی زیباست بـــاچشم دل انگـیز دنا

خـــــوش بــه حــال زندگی هنگام پالیز دنا

دامن الـــــوان رنگارنـگ  جنـــــگل را ببین !

جـــــلوه‌ها دارد میــــــان جشن گلــریز دنا

گُل به گُل صحرا به صحرا چار فصل زندگی

نقش مـــی بندد بــه دامــــــان دلآویــز دنا

نشنوی هـــــرگز سرود زنـدگانی را چنین

از لب شیرین  عــــــــــود و رود  لبـــریز دنا  

نغمه خوان آید تذرو و سار عاشق بی قرار

سوی مــــوزاران تــــابستـــان و پـــائـیز دنا

از فــراز کـوهسار آیــد شمیمی روح بخش

لابـــــلای جامــــه‌ی بـــــاد سحر خیــــز دنا

کـــی کنــد چشم تماشا یـــاد گلزار بهشت

فـــــرودینی گـــــر ببینــد روی شولـــیز دنا

سهره می خواند غــزل بر شاخسار زندگی

یـــاد بــــادا مـهر چشمـــان دل انــــــگیز دنا  

شهاب

مسعود رضایی بیاره

شهاب

 

شهابی لحظه ای تابید و گم شد

میان آسمان بی کرانه

چراغ عمر همراهی  فروخفت

به خانه تا همیشه جاودانه

نه انگاری که می تابید روزی

نه انگاری که در ظلمت فرو رفت

نه کس یاد آورد روزی که آمد

نه کس یاد آورد روزی که او رفت

سحرگاهی بر آمد لاله از خاک

در آغوش سحر خندید و تابید

شباهنگام زیر نور مهتاب

به اخترها نگاهی کرد و خوابید !  

کشور گل

مسعود رضایی بیاره

کشور گُل

مـی روم صحــرا به صـــحرا با نـــگار تازه‌ای

بسته‌ام دل در هـــــوای نـــــوبهار تـــازه‌ای

بشنوید ای باد و باران ای صحاری‌های دور

بـــــوی گـُل‌های دنــــا از کــوهسار  تازه‌ای

عطر آویشن شکفتـــــه لابـــــلای سینه ام

شعله ور گــــردیده جـــانم بـا شرار تـازه‌ای

بال می افشاند و سرمست می آید نسیم

از بلنـــــدای دنـــــا با کــــوله بــــار تــازه‌ای

لابـــــــلای گیسوانش عطر خـارین و چویل

از نفس‌هایش شکفته لالــــه‌زار تــــازه‌ای

شعله ور گردیده آیــا لالـــه‌ های آتشین ؟

می رسد هر لحظه ابــــر اشکبار تــازه‌ای

شاپــرک آمد ز راه و بلبل آمــــد نـــوحه گر

می رسد هر لحظه از ره بی قرار تازه‌ای

گوهر افشانی کند باران و سوری بوی خوش

پیشباز آمـــــد شقایق  بـا نثـــار تـــازه‌ای

صف کشیده لالــــه  وز دنباله آید نو به نو

دلبرانــــه غنچه‌هــــای بی شمار تازه‌ای

کشور گل های وحشی سر کشید از زیر خاک

روی دامــــــــان دنـــــا بــا اقتـــدار تازه‌ای

چشمه بر جوشد به صحرا زیر پای فرودین

در پـــی‌اش اُردی فکنده انفجــــار تازه‌ای

همنفس

مسعود رضایی بیاره

همنفس

بـــوی گـــــُل یــــادت  بــــدمد از نـــفس  من

گر نیست بر آن شاخـــه‌ی گل دسترس مـن

در بـــــاغ نــــــگاهم گُـــــل رخسار تـــو  روید

نــــگشای دگـــر پنجــــــره‌ای در قفس مــن

نــزدیک‌ تـــرین کس  بــه مــن و دورتـــرینی

هستی همه کس پیش من و هیچ کس من

خــود را به دم بــاد صبــا بسته‌‌ام ای دوست

تا پـــــای تو بــــوسد نفسی خار و خس من

بس بـود مــــرا از همـــه‌ی عمر همـــان دم

آن دم کـــه تو بــودی  نفسی همنفس مـن

 

شیرین تـــر از آنـــی که ز قنـــــدان نـگاهت

دل بــــر کنـــد و بــــاز نیاییـــد مـــگس مــن

فروغ صبح

مسعود رضایی بیاره

فروغ صبح

مــــی رود اختر بـــه اختر چشم شب پیمــای ما

سر نهاده در سیاهی  ، شام بــــــی فـــردای ما

تا کجا بار افکند ، منــــزل بـــه منزل مــــــی رود

کـــــــاروان عمر سرگـــــردان بــــی مــــأوای ما

می رویـــم امّــا نمی دانــــــد کسی از همرهان

مقصـــــد دور و دراز و راه ناپیــــــــــــــدای مـــــا

زنـــــدگی  خوشتر بود در سایه‌ی وهم و خیــال

تـــــا نماند بر دلــــــی آثـــــار جــــای پــــــای مـا

عشق آمـــــد نــاگهان و خــــــانه‌ی دل را گرفت

گفت اینجا بعـد از این یا جــــــای تو یا جــــای ما

گو  گــــــوارا  باد جــــام تشنه کامــــی بـــر لبت

بگــــــذرد مجنــون اگر از دامـــن صحـــــــرای ما 

هر که آخر می رسد  ، مـــی خـواهد اول بگذرد

زیر تیــــــغ دلبــــر عیّــــار بــــــی پــــــروای مــا

عشق اگر این است وای از حال بی سامان دل

دل اگـــر این است وای از شام بی فــــردای ما

ای فــروغ صبح گه ، هر کس برد بهـــــری ز تو

مهربانــــی می کنی با هـــر کسی منهاـی ما

عالمـــــی دارد رضایــــی با خیـالت روز و شب

بــا منی هر لحظــــه در بیــداری و رویــــای ما