نیلوفر آبی

مسعود رضایی بیاره

نیلوفر آبی

زیبائــــی چشمان تــو را تـــاب نـدارم

ویــــرانــه‌ام و طاقت سیـــلاب نـــدارم

در خـواب تمــاشای تو و دیدن رویت

رویای قشنگیست که من خواب ندارم

 

نگذار که مهتاب زند بوسه به چشمت

 من طاقت ایـــن بـوسه‌ی مهتاب ندارم

 

خشکیــــده نـــــگاهم گـــل نیلوفرآبی

در حسرت دیــــدارم و تــــالاب ندارم

 

هر لحظه مرا می برد و باز پس آرد

خـــوابم  ، خبر از بازی گرداب ندارم

فصل دل انگیز

مسعود رضایی بیاره

فصل دل انگیز

آشفته‌ی گیسوی توام ، خواب ندارم

بیمـار نــــــگاه تــــــوام و تـــاب ندارم

گفتی پس از این خواب مرا نیز نبینی ‌

آری کــه پس از رفتن تو خواب ندارم

دانم که لبت آب حیات است ولی من

 اقبالـی از ان چشمه‌ی مهتاب ندارم

چون برگ در افتاده به گـرداب جنونم

پروائی از این گـــردش گــرداب ندارم

آن طرفه کتابم  که به هر برگ مه و سال

جز فصــــل دل انگیــــز تــو یک باب ندارم

ساقی

مسعود رضایی بیاره

ساقی

خوش آن روزی که ساقی یار ما بود

سرود و بـــاده خــــواری کــار ما بود

گهــی بلبل سرودی نغمه‌ای خوش

گهی هنــــگامــه‌ی گیتـــار مــــا بود  ‌

بهـــار پُــــر  گُـــــل و  نــــوروز  پیروز

صفـــــــــای صحبت دلــــدار مــا بود

به گردش چــــون در افتـــادی پیاله

تسلسل تــــا سحر معیـــــار ما بود

سر ساقی سلامت گر به چشمش

نــــگاه نــــــرگس بیمـــار مــــــا بود

غبـــــاری گر به دامـــــانش فتــادی

سر بیـــــــدار نــــــاهشیار مــــا بود

گُل از رنگ و دل از آهنگ مــی گفت

فلک حیران از این گفتــــــار مــا بود

فــــــرو افتاده نــــور مــه به صحــرا

ستــــاره تا سحر غمخــــوار مــا بود

نیایشــــــگاه مهــر و مهربــــــــانی

همیشه تشنه‌ی دیــــــــدار مـا بود

فــــــروغ شادمانــــــی آتشی گرم 

میـــان سینه ی سرشار مـــــا بود

نه مـی در چشمه ساران بهشتی

نه حـــــوری کرفـــه‌ی کردار ما بود

نـــه آذر در جهنــم یــــــا چــــه ویل

سزای کــــــار ناهنجــــــار مـــا بود

فروغ راستی مـــــــــزدا پـــرستی

شرار شعلـــــــه‌ی پنـــدار مـــا بود

رضایـــــــی آتشی بــــــالا گرفتـــه

گمانـــــم شعله‌ی اشعـــار مـا بود

هوای تازه

مسعود رضایی بیاره

هوای تازه

ای دریغ از صبحگاهی بـا هــــوای تازه‌ای

نـوشخند مهربــــانی بــا صــــدای تازه‌ای

از خـــداوندان بسته خسته‌ام ای آسمان

کاش بر می گشت مانی با خدای تازه‌ای

دل گــرفت از رنگ تــکراری بیا کاری بکن

زنـــدگی را نقش کن با رنگ‌های تازه‌ای

بر نیانگیزد عصای دست موسی معجزی

اژدهـا بسیار گشته  ، کــو عصای تازه‌ای

ماه من رفتی ولــی در آسمان ابـــری‌ام

می کشی سر گاه گاهی با نمای تازه‌ای

خانــــه‌ی دل را ز آب دیـدگانم شسته ام

گـر نهی پـــــای محبت در سرای تازه‌ای

عشق یعنی گر بسوزی خاک و خاکستر شوی

شعله ور گــــردی دوباره با دمای تازه‌ای

لاله وا|گون دنا

مسعود رضایی بیاره

لاله دنا

خیمه زد در کــوه و صحرا لاله‌هــای واژگون

چشم بگشا لالــــه ام بــا لاله‌هــای واژگون

 

 نیست معلوم  آنکه  بینم رویت ای نامهربان

تا بهــــار دیــــگری  با لالــــه‌هــــای واژگون

 

 فـرش کرده کــوه را با رنـگ خون خویشتن

بزم عشقی کــرده بر پــا لالــه‌های واژگون

 

  سر نهــاده روی پــــا ، دارد مـگر مانند  من

 داغ دل  در سینه آیـــا  لالــــه‌هاــی واژگون

 

 بــا زبــان اشک  مــی گـوید  بــرای نسترن

داستان عشق مــــــا را لالــــه‌های واژگون

 

 گاه می بوسد رخ و گاهی لبانش را نسیم

می کند با وی مــدارا لالـــه‌هــــای واژگون

 

 شعله‌ی آتش نهـــاده با نفس های نسیم

سر به دامــان دنــا ، یا لالــــه‌های واژگـون

عاشقانه های دنا

مسعود رضایی بیاره

عرفان دنا

دنـــا یعنی غـزل  ، یعنی ترانه

دنا یعنی  شکوهـــی  جاودانه

دنا یعنی بلندی‌های احساس

میان  آسمانـی  بــی  کــــرانه

دنـــا یعنی بلوغ واژه‌ی عشق

میـــــان  شعرهای  عـاشقانه

دنا یعنی بلوطـی در دل سنگ

سرود ریشه در قلب  زمــــانه

دنـــــا  یعنی  میان  غربت  دل

ببویی  عـطر  پــــــاک  آشیانه

دنــا یعنی که تنها در دل شب

بباری اشک هـــای دانــه دانه

دنـــا یعنی نشینی  بـر فرازی

بخوانی  یــاریاری بـــی  بهانه

دنا یعنی  پـــرستویی  مهاجر

که پرپر می زند از شوق لانـه

دنــا یعنی بلوغ دانه‌ی عشق

میان سنگ  خــــارا تـا  جوانه

دنا یعنی شراری در دل سنگ

که بیرون  آیـــد و گیرد  زبــانه 

 

دنــــا یعنــی غریبــانه بمیری

کنــار لالـــه بی نــام و نشانه

 

دنا یعنی سکوتی خلوتی ناب

بر آری آهـی از دل عــــارفانه

دنا یعنی رضایی جنگل عشق

که می سوزد در آتش ناشیانه

یال دنا

سعود رضایی بیاره

         یال دنا

ابــر می بــارد  شکوفه   بر سر و  یــال  دنا

بُهت کـــرده آسمان از یـــال و کــوپــال  دنا

 

دست نقــاش ازل را بـوسه مـی بــاید زدن

زین همه  نقش تمــاشا  روی تمثــال  دنــا

 

کاش مــی شد پر گشایم در میــان آسمان

با پرستوهای عــاشق بــال  در بــــال دنــا

 

نــوبهــــار آمــــــد ز راه و  دارم  از  دل آرزو

پُـــر گـُل و آلالـــه  بینم  دامــن و شال  دنـا

 

دارم از دنیـا همین دل را ، دل سرگشته‌ای

این دل سرگشته  و دیـــوانه هــم  مال  دنا

 

بوی گـُــل‌های بهــــاری آید از دشت و دمن

سبز و خـــرم سال امسال و همه سال دنا

 

چشم در راهم ، پریشانم ، خدایا خسته‌ام

آگهم کــن ای صبا ، از حــال و احــــوال دنـا

خورشید پائیزی

مسعود رضایی بیاره

خورشید پائیزی

دیریست در این کوچه‌ی تنها خبری نیست

کس مـی نـگشاید دری و رهـگذری نیست

در خـلوت و خاموشی این کـوچه‌ی غمگین

جز خــــاطره‌ی کــوچ پــرستو، اثری نیست

 جــــز بــرگ فـــرو ریخته  و بــــــاد پریشان

در کــوچه‌ی تنهـائی مـا همسفری  نیست

ای رهـــــگذر از فاصــله‌ام بنــــگر و بـــگذر!

بر شاخه‌ی خشکیده‌ی ما بار و بری نیست

دلــــداده بـه خــورشید دم تـــنگ غـــروبیم

از ایــن شب دلخسته امیــد سحری نیست

    لختی قــــدم آهسته کن ای بــاد سبک پی    

پائیزتــر از خش خش ما بـرگ و پری نیست

نارنجـــی و سرخیـم و بنفشیم و بـه زردی

در آتش آتشکــــده‌ها شعـلـــه‌وری نیست

پائیزترین بـــاغ دل انگیز خـــزانیم رضـــایی

پر جــلوه ز رنگیم و نشان از ثــمری نیست

عرفان پائیز

مسعود رضایی بیاره

عرفان پائیز

چه نـــازی دارد این بـاران پائیز

غـزل  می بارد ازچشمان پائیز

خـدا گــویی نهـاده قسمتی از

هــوای سینه‌اش در جان پائیز

بهــارا از تو این صحرای پر گُــل

تمــــام زنـــــدگی از آن پـــائیز

هـــوای دیــــگری دارد دل من

ز مــــاه مهر تـــا پــایـــان پائیز

شکوه مــــاه فـــروردین ندارد

نماهنگ غـــــم آبــــان پــــائیز

نسیم صبح فــــروردین کجا و

غــــروب زرد گلـــــریزان پـائیز

نلرزاند دلــم را غنچه‌ی گـُــــل

چـــو بـــرگ زرد و آویـزان پائیز

میان کوچه  می خواهم بیفتم

بــه چنگ باد بی سامان پـائیز

دلم می خواهد آنجا زیـر گردو

ببوسم شانه‌ی عـــریان پـائیز

هوای سینه نمناک است و ابری

ببار ای دیــده ی گــــریان پــائیز  

بهارا  گر چه سرشار از شکوهی

نــــداری جــلوه‌ی عرفان پائیز

رضایــی حالتی دارد دل امروز

چو برگ و شاخه‌ی لرزان پائیز

برف دنا

 مسعود رضایی بیاره

  برف دنا

دلبــــــری دارد دل مــا ، جــان مـا از آن دل

مـی سپارم جـان خود را ، بر سر پیمان دل

با طبیبان دل آگـــه  ، حـــال دل  را گفته ام

نیست غیراز دردعشقت چاره و درمان دل

آب مـــی گردم دمــادم ، ذره ذره می چکم

بــــرف کـهسار دنــایم ، بین  تــابستان دل

قایقی دارم شکسته در میان مـــوج خـون

ساحلـــی گـــویا نــدارد ، بحر بی پایان دل

هر کسی ریزد به لونی آب سردی بر سرم

کس نمی داند خدایا ، حال سرمستان دل

کـــاروانی رفت و آمد کــاروان هــا نو به نو

هر دمــــی آید ز راهــی ماتمی مهمان دل

سنگ میبارد گهی باران و گاهی برف خون

  آسمان  رگبـــــار بسته بر سر  ویــــران دل  

چند میگویی رضایی ترک  کوی عشق کن

نشنود فــــرمان مــا را ، گوش نافرمان دل