شعری برای پائیز

      مسعود رضایی بیاره

              شعری برای پائیز

کی مــی رسد خدایا ، ساز و نـوای پائیـز

در  گـوش مــن بپیچد سوز صــدای پـائیز

در کـوچه سار باد و غــوغــای برگ ریزی

آهسته پـــا گـــــذارم در جــای پـای پائیز

با چشم کـــــودکانه زیباست در نـــگاهم

بـــازی بــرگ و بــــاد و حال و هوای پائیز

گـــاهی تــــرانه گــردم در لابـــلای باران

گاهـــی نسیم تــــازه در لابـــلای  پــائیز

همرا بـــاد و بــاران در کــوچه ی رهـایی

برخیزم و نشینم ، بـــر شانه‌هـــای پائیز

درکنج بــاغ حسرت زیباست بــر تـن من

تــن پوش زرد و سرخ و رنــگ ردای پائیز

مـا را نمی شناسد فصـل بهـــار و سبزه

نـــازم به رنـــگ زرد و درد آشنای پـــائیز

کــم کــم صـدای پـــائیز آید دمی بخوانید 

ای لاله‌های حسرت شعری بـرای پـائیز

خوش جلوه می نماید ، در بزم برگریزان

بر دست و پــای شاخــه رنگ حنای پائیز

صد جــــلوه گر بهـاران بر خویشتن ببندد

حـــاشا اگـــر ببندد ، رنـگی  ورای پـــائیز

هر کس رود به صحرا در فصل لاله و گل

من بسته‌ام رضایی دل در صـــفای پائیز

ساز پریشان

   مسعود رضایی بیاره

                     ساز پریشان

مدتی هست، دل آن مــرغ بهـارانـی نیست

به سرش هلهله و شور غزل خـــوانی نیست

 چـه گذشتست در ایـن ناحیه ای ابـــر بهـار

که دگر چشم من و چشم تـو بارانی نیست

 بــوی مهر از دهـــن غنچـه لبـــی نشنیـدم

ور نه این ‌ فاختـه‌ی سوخـته زنـدانی نیست

 جلوه‌ی مـه نــزند شعـــ‌له‌ی شوقـم بــر دل

کـوچه از اختر و از مـــاه چــــراغـانی نیست

 در صـدای مـن دلخسته و این نــــاله‌ی تــار

دگــر آن سوز دل و ساز پــــریشانی نیست

 نـکند زخـم تـــــو ای دوست میــان جــگرم

دگــر آنـگونه وخیم و بــد و بحـــرانی نیست

 بـوی بیگانــــگی از خـاک تــو آیـد بـه مشام

کیش چشمان تــو و مهر تــو ایـرانی نیست

 ساز چشمت نــــزند سوز ره «جـامـه دران»

در نـــگاهت اثـر از دوره‌ی ساسانی نیست

 یشت چشمان تـو زیباست ولـی در نگهت

دگــ‌ر آن زمزمه و نغمـه‌ی گـاهـانــی نیست

قصه‌ی سلسله‌ی موی تو گم شد به غـزل

لای شهنامـه‌‌ی دل دولت اشــکانی نیست

 خون دل می چــکد از شعر، رضایی چه کند

که نشان از تــو در این مصرع پایانی نیست

وادی محبت

                          مسعود رضایی بیاره

                              وادی محبت

تــا بــرده‌ای ز یــــــادم  ، مهتــــاب سـرکشیده

شب‌هــای آسمانــم  ، نــوری بــه خــود ندیده

 

 بـــاور نکن خــــــــدا را ، لیـــــــلا اگـــر شنیدی

مجنون مبتــلایت ، دست از جنـــــــون کشیده

 

شیرین بـر آید از لب ، چــون مـــرغ  پر کشوده

جانـــی که در فـراقت ، اینــک بـــه لب رسیده

 

دارد حــــــدیث شوق و پیغـــــام  دردمنـــــدی

اشکی کــــه از تـــــه دل تـا نــــوک پــا دویــده

 

ای فــرودین زیبـــــا ، بــی نفحـــــه‌ی نـگاهت

بـر مــرغــزار جـــانم  ، بــــاد خــــزان وزیــــده

 

آویـــزه‌ی طلایــــی بــر گــــــردن تــو گــــویی

شبنــم سحر بـه روی بــــرگ گـُــل آرمیـــــده

 

آلالـــــــه سر کشیده از پـــــای کــــوهساران

تـــا بنــگرد ز بــــــالا خــــــورشید  نــو دمیـده

 

در وادی محبت ، ای عشق چیست کــارت ؟

مجنون اگـــــر شکسته ، لیـــلا اگـــر بـــریده

 

چنــدان کشیدم از غم ، در کوره ی دل آتش

تــا گشتم از نــم اشک ، فــــــولاد آبــــــدیده

ردای پائیز

            مسعود رضایی بیاره

                        غروب پائیز

در چشم تو پیداست نمـای من و پائیز

چشمان تـو زیباست بــرای من و پائیز

 

پیچیــده میـــــان غـــم پنهــان نــگاهت

دلتنـــگی  آهنــگ نـــوای  مـن و پائیز

 

آهسته قدم نه بــه  سر بــرگ نــگاهم

دلتنگترین  خــاطره هــــای من و پائیز

 

همرنگ غـــروبیم و پــراز کـوچ پرستو

آهنـــگ جـــدائی نــــدای مـــن و پائیز

 

پیچیده به هـم نـم نـم اشک و نم باران

ابریست کمی حال و هوای من و پائیز

 

تابیـدن خــورشید سحرگــــــه نـگشاید

سرمــای گـره خورده ز پای من و پائیز

 

سرشارترین غـربت غمبار غروب است

چشمان تــو  و لـحن صـدای من و پائیز

 

زیباست رضایـی به تـن شعر غم انگیز

این رنـگ هم آهنــگ ردای مــن و پاِئیز

غروب پائیز

غروب پائیز

مسعود رضایی بیاره

 

روزی که می رفتی فرو می رفت خورشید

در لابلای شاخه های زرد پائیز

در کوچه ی غمگین و تنها  نقش می بست

 آهنگ پایت در غروب سرد پائیز

رفتی تو و هرگز ندانستی پس از تو

با جنگل جانم چه کاری کرد پائیز

من ماندم و دستان سرد برگ ریزان

بر شاخسارانم هجوم آورد پائیز

می رفتی و آهسته  رویم رنگ می باخت

در لابلای رنگ غم پرورد پائیز

بعد از خزان ، آمد زمستان و فرو ریخت

 گرد ملال تازه ای بر گرد پائیز

 گر صد بهار آید بر آرد لاله و گل

باید بسوزم سال و مه با درد پائیز

 جز برگ زردی پیرهن بر تن ندارم

 آن هم برای باد صحراگرد پائیز

غزل چشم

      مسعود رضایی بیاره

       غزل چشم

بتاب ای مـاهتاب امشب که حال دیگری دارم

کنــار ساحـل چشمم ،  شمــال دیـگری  دارم

 

نهاده سر به کهسارم غزالی نه غزل چشمی

دل آرام  آهــوی وحشی ، غـزال دیـگری دارم

 

چو شهبازی که بگشاید دو بال و اوج می گیرد

تــو گـــویی آسمانی بـــاز و بــال دیـگری دارم

 

نــگاهش بـی قـــرار امـا ، چمـد آرام و آهسته

میــــان کـــوهسارانم  ، مــرال دیــــگری دارم

 

چمن مـی رقصد و آیـد نسیمی  دلگشا از پـی

به زیر نــور مــه امشب ، وصــال دیـگری دارم

 

ز ریشه گـر بخشکاند خــزان تنـد خــو  مــا را

سرت سبز ای بهــار من ، نهـــال دیگری دارم

 

صبا بر سر گل افشاند ز شاخه سهره می خواند

کنـــار سوسن و سوری  ، خیــال دیگری  دارم

 

سیه چشمان من امشب به یادت در دل صحرا

غزل مــی خــوانم و با تـو مقــال دیــگری  دارم

 

نـدارم آرزویی جز ز چشمش جــرعه‌یـی نوشم

خـــداوندا  گــر از عمرم  مجـــال دیـــگری  دارم

 

دلــم امشب نیارامد ، رضایـی نغمه‌ای سر کن

بتــاب ای مـاهتاب امشب که حال دیگری دارم

چشمان ساقی

              مسعود رضایی بیاره

                 چشمان ساقی

شکستم  تـــوبه را تــویــه شکستم

ز محنت گــاه وی رستم کــه رستم

 

هــر آن بندی کـه بـر دستانم افکند

به لطف ساغـر و ساقـی گسستم

 

سحر از خـــــانـه بیرونش فــــکندم 

به تــوبه  تــوبه در بـر تـــوبه  بستم

 

قضـــای عمر و ایّـــامـی کـــه  رفته

بده ساقــی پیاپـی مـی  بـه دستم

 

تصور کـــن کــه مــا هـــرگز نبودیم

نباشم از چــه رو  حــالا کـه هستم

 

نهـــاد کــار هستی  شادمــانیست

بــه گیتــی غیر از او طرفی نبستم

 

چنانم مـی  بـــــده کـز تـاب مستی  

نــــدانــم ساغــــرستم  یــا لبستم

 

هـر آنکس ساغــر و ساقی پرستد

مــن او و ساغـر و ساقــی پرستم

 

بــــه حــق گــردش ساغــر رضایی

من از چشمان ساقی مست مستم

پرده شهناز

              مسعود رضایی بیاره

                   پرده ی شهناز

ساز کن تـار و  دفــی تا غـزلی  ساز کنم

بــاز بــا یـاد غــزالـــی ،  غــزل آغــاز  کنم

 

یــادی از چشم سیاهش کنم و از تـه دل

بـر کشم آهـــی و آتش بـــه دل ساز کنم

 

شعله‌ور گردم و در نــالــه‌ی سنتور افتم

شـور نــی بــا شرر سینه هــم آواز کنـم

 

قفسم ره نــدهــد تـا کــه بـر آرم نفسی

بــه هـــوایش بــزنم بــالی و پــرواز کنم

 

تـا نمیرد دلــم ازغصه دراین کنـــج مــلال

آهـــی از سینه بــر آرم نفسی بـاز کنــم

 

بــاز گـرد آهـوی رم کرده‌ی صـحرای دلم

تـا بـه نــاز نـــگهت زنــــدگی آغـــاز کنـم

 

ایــن مـن و این تـو و این تار وجـودم بنـواز

کـه حکایـات دل از پـــرده ی شهنـاز کنــم

 

سهره‌ی عشقم و پر بسته‌ی زندان فراق

یــادی از چشم تــو و  نـرگس شیراز کنم

 

کـوک کـن ساز غـزل تا که رضایـی امشب

شکوه  از بخت بـد و  کـــوکب نــاساز کنم

مشعله بازی

                     مسعود رضایی بیاره

                       مشعله بازی

بـاد صبــا در بــرت بــوسه نــوازی کند

بـا سر گیسوی تــو مشعله بـازی کند

 

گه بزند بوسه بر چشم و گهی بر لبت

با قــد مــوزون تـو قــافیه ســازی کند

 

شعله ورم می کند بـوسه ی باد صبا

بـر سر گیسویت ار دست درازی کــند

 

سرو چـه ارزد اگــر بـر لب این جویبار

قامت رعنــای تــو چشم نــوازی کـند

 

بـاده ی مهر و وفـا با دگــری می زنی

چشم تو گاهی به ما لطف مجازی کند

 

ساده شکستی مـرا با ستم  روزگــــار

تــا ستم  روزگار بـا تــو چـه بـــازی کند

 

راز من افشا به اشک ای دل غافل نکن

ساده بیفتد ز چشم هر که غمازی کند

 

دیـده رضــایی بشوی از پــی این کیمیا

جیــوه ی مهر آخــرت دیده ی رازی کند

نظرات (0)

---

           مسعود رضایی بیاره

                   پرده ی شهناز

ساز کن تـار و  دفــی تا غـزلی  ساز کنم

بــاز بــا یـاد غــزالـــی ،  غــزل آغــاز  کنم

 

یــادی از چشم سیاهش کنم و از تـه دل

بـر کشم آهـــی و آتش بـــه دل ساز کنم

 

شعله‌ور گردم و در نــالــه‌ی سنتور افتم

شـور نــی بــا شرر سینه هــم آواز کنـم

 

قفسم ره نــدهــد تـا کــه بـر آرم نفسی

بــه هـــوایش بــزنم بــالی و پــرواز کنم

 

تـا نمیرد دلــم ازغصه دراین کنـــج مــلال

آهـــی از سینه بــر آرم نفسی بـاز کنــم

 

بــاز گـرد آهـوی رم کرده‌ی صـحرای دلم

تـا بـه نــاز نـــگهت زنــــدگی آغـــاز کنـم

 

ایــن مـن و این تـو و این تار وجـودم بنـواز

کـه حکایـات دل از پـــرده ی شهنـاز کنــم

 

سهره‌ی عشقم و پر بسته‌ی زندان فراق

یــادی از چشم تــو و  نـرگس شیراز کنم

 

کـوک کـن ساز غـزل تا که رضایـی امشب

شکوه  از بخت بـد و  کـــوکب نــاساز کنم

جام حسرت

      مسعود رضایی بیاره

                   جام حسرت

مـی ریـزد امشب ، مــی از لبــانش

آتــش گـــرفته  ، نـــــی از لبــــانش

 

مــی بــر نــــدارد ، لــب  از لـب وی

تـا بــرده امشب ،  پــــی از لبـــانش

 

وی  گیرد از مــــی، رمـزی به رازی  

اسـرار هـستـی ، مــی از لبــــانش

 

ساغـــر بـــگیرد ، کــــام از لــب وی

من جــام حسرت هـــی از لبــانش

 

کی مـی بـــرد پـی از رنــج هستی

عمری کـــه گردد ، طــی از لبـانش

 

بـــر لب رسیده جـــــانم رضــایـــی

جامــی بگیرم  کـــــی از لبـــانش  !