آسمان خیال

مسعود رضایی بیاره

آسمان خیال

از مـــن ای دوست اگر یـــاد بــری یا نبری

گـُــل افــکار منی  ، تــازه تر از تـــازه تــری

سرسبد هستی اگــر از من پـژمرده گهی

نکنی یـــاد و به هیچم بخـــری یــا نخــری

روشنی بخش نگاه من و دنیای من است

به همان خاک عزیزی که از آن می گذری

آه ، انــــدازه ی آن بــرگ نیرزم کــه سحر

بوسه بر او بــزنی ، در نـگهش می نگری

آسمان است خیـــال مــن و مهتاب توئی   

دائما در دل و بر دیـــده ی مــا در سفری

سر شب تا سحر آشفتـــه‌ی افــکار توام

چه کنم ، از  دل دیـــوانه‌ی مـا بـی خبری

منم آن سهره‌ی دلداده کـه بر گرد سرت

نغمه خــوانی کند و  گــاه زنــد بال و پری

قافله عمر

مسعود رضایی بیاره

قافله عمر

هم کار تـــو ای یــــار ز بیــــداد گـــذشته

هم درد من از نــــاله و فـــریاد گـــذشته

شبنم چکــــد از چشم غــم آلود شقایق

تا یــاد تـو از کــوچه‌ی شمشاد گــذشته

گفتنـد سحر لالـــــه  ز غــم سینه دریده

از داغ تـــو پـــژمرده  و نــاشاد گـــذشته

با توشه‌ی حسرت به رهی پای نهادیم

کــز معبر آن محمل فـــرهــاد گـــذشته

کس را نشنیدیم و نه دیدیم کـه دلشاد

بی محنت از این شهر غـم آباد گذشته

برخیز کـه داد  دل از این مـی بستانیم

خــرداد به سر رفت و امـرداد گــذشته

تا چشم زنــی قــــافله عمر مـن و تــو

صد فاصــه از گــردنه چون باد گذشته

باغ ازل

مسعود رضایی بیاره

باغ ازل

این چـه مستیست که با چشم تو آمیخته‌اند

چـه شرابیست در آن چشم سیـه ریخته‌انـد

 

عشق مـی داند و بی تابی شب های فراق

حالت  چشم تـــــــرا از چـــــه بر انگیختـه‌اند

خلقت چشم تو  و نالـــــــــه‌ی اصحاب یقین 

آب پاکیست کــه بر دست خـــــــدا ریخته‌اند

مگــــــر از بـــــــاغ ازل بر سر گلبـــرگ رخت

شبنم و بـــــوی دل آورده  فـــــــرو بیخته‌اند

نه فقط سهره‌ دیوانه‌ات  آشـفته‌ی توست

نـــرگس و نسترن و لالــــه چـــرا شیفته‌اند

من اگـــــر عــــاشق و دیــوانه ز مـادر زادم

عـــــارف و زاهد دلـــداده که  فــرهیخته‌اند

نغمه های پائیزی

مسعود رضایی بیاره

نغمه ی پائیزان

دانم ای دوست تو هم عـــاشق پائیــز منی

عـــاشق اشک من و کوچــــه‌ی گلریز منی

 

شب مهتابــــــی و پـــــائیز  ،  نگیــــری آرام

عــــابر کوچـــــه‌ی تنـــها و غـــم انـــگیز من

مـی نهی تا قــــــدم آهسته سر بــرگ دلم

عــــاشق خش خش و آهنـگ دل آویز منی

تـــو کـــه سرشارتر از نغمـــــــه‌ی پائیزانی

از چه دلبـــــــاخته‌ی نــــــاله ی لبریـز منی

گوش کن ، گوش کن این شعر دل آمیز مرا

لابــــــلای سخـــن و شعر دل آمیــــز منـی

سهره‌ی بــــاغ تــو بودم ، نشنیدی ز لبـــم

نــــاله‌ی وقت شب و آه سحرخیــــز منــی

تشویش

مسعود رضایی بیاره

تشویش

این چه شوریشت که هر گه به تو می اندیشم

چنـــــگ در دل بـــزند مهر تـــــو بیش از  پیشم

 

آنچــــــانم بــه دل و دیــــــده در آمیختــــــــه‌ای

که در آییــــــه ندانم کـــه تـــــوئی یا خـــویشم

زخـم دارد دلــــــم از چشم سیاهت ، مـــرهـم

گـــاه گــــاهی بــه نــــگاهی ننهی بــر ریشم

مرهمی گر ننهی بر دلـــــــم ای یــــار ، مـــزن

نمک غمـــزه بر ایــــن غمـــزده بیش از بیشم

برنخیزد اگـــــــر از تــار دل آهــــــنگ خــوشی

زیـــــر مضراب نـــــــگاه تـو پُــــــر از تشویشم

کوچه های پائیزی

مسعود رضایی بیاره

کوچه ی پائیزی

بگـــــذر ای عابــــــر از  این کــوچه‌ی پائیزی  من

نغمــــــه‌ای گــــوش کن از موسم گــلریــزی من

 

قصه‌ها هست به هر برگ در افتـــاده به خــــاک

نشنوی قصـــــه‌ی تلخــــی به دل انــــگیزی من 

خشخش جان من است این که فرو ریخته است

زیر پــــاهای تــو و شور شکــــر ریـــــزی مـــــن

ببر ای باد به هــــر کــــوچـــه به هـــر رهـگذری

بــــرگ افتــاده در این کــــوچه‌ی پـــائیزی مـــن

در سحــر سهره اگــــر نغمــــه به سحر آمیـــزد

غـــــزل این گــــونه نگــــوید به دل آویــــزی من

شور شیرین

مسعود رضایی بیاره

شور شیرین

من کــه بی سازم و نــاساز , نـگارا تــو بساز

خــــار زیبـــا و دل آراست ، کنــــار گــُـــل نــاز

 

شور شیرین به دل و «جامه دران» آمـده ام

باربُــــد گـــونه بغل گیر  و  به چنــــگم بنـــواز

به نگاهــــی که تو دانی چـــه به ما می بکند

شعله در جــــان من انداز و وجــــودم  بـگداز

غــــزلی ساز کن از نغمـــه‌ی پُـر شور نـــگاه

کز پس پــــــرده‌ی  شهناز در آیـــم به حجــاز

تا شوم غــــرق نــــگاه تو  و دریــــای خیـــال

پلک بر هم نـــزن ای چشم تـــو آئینـــه‌ی راز

رفته‌ای ، مانده‌ام ای دوست من و خاطره‌ها

دارید این خــاطره ها ، منظـره ی چشم نواز

سهره ی بــــاغ توام  ، داغ جـــــدایی بــر دل  

بر کشم آهــــــی و گـــاهی به هـــوایت آواز ‌ 

گوهر عشق

مسعود رضایی بیاره

گوهر عشق

مهر مــه آمـــــــد و آورده  بــــــرای مــــن و تــو

سبـــدی میوه از آن خـــــــاطره‌های مــن و تـو

 

تا زنــــی چشم به هم ، ای گــُل خنـــدان چمن

گــــُل حسرت بدمیست به جـــــای مـــن و تــو

گـــــــوهر عشق  گـــران است به بـــازار جنون

ندهد عقــــــل فــــــرومایه بهــــــای مــن و تو

 آسمان با  همــــــــــه‌ی وسعت زیبـــــای نگاه

کینـــه داررد به دل از مهر و وفــــای مـن و تــو

از گـــــذرگاه زمــــان بی می و مـــطرب مـگذر

چُست بـربسته کــمر بهر فنـــــای مــن و تـــو

رسد این کشتی سرگشته به ساحل شب تار

ناخـــــدایی کنـد ار دست خــــــدای مـــن و تو

سهره سر داده سرود ، ای گـُـــل نـازان چـمن

دارد این سوز و نوا  ، حـــال و هــوای من و تو

شکوه دریا

مسعود رضایی بیاره

شکوه دریا

تنگ است دلم دوباره تنگ است

انگار کــه لابـــلای چنـــگ است

 

می سوزم و شعله هـــای آهم

چون آتش لاله سرخ رنـگ است

چشم تو خــــدای مهربــانیست

آه از دل تو که پــاره سنگ است

بـــــی شهد نـــــگاه دل نشینت

ایّـــام به کــــام مـا شرنگ است

چشم سیهت شکــــــوه دریـــــا

رویای نـــــگاه تـــو قشنگ است

بوی نفست بهـــــار   پُــــر گــــُل

هر جا که توئی هوا ملنگ است

برخیز و بیـــــا که بـــــاغ انـــگور

پائیــز قشنگ و رنگ رنگ است

ایّـــــــام زمــــانه بـــاد پیماست

نــــی جـــای تأمل  درنگ است

خون تاک

مسعود رضایی بیاره

خون تاک

گاهـــی دلت می گیــرد امّا چاره‌ای نیست

داری هـــوای گـــــریه و دیـــواره‌ای نیست

 

حالت خراب است و شب و مهتاب و کوچه

گـردش کنـــار خـــاطراتت کـــاره‌ای نیست

طفل نــــگاهت بـــی قرار ، امّـــا که انــگار

آغوش مهر و بوسه ی گـــهواره‌ای نیست

در کــــــوچه سار حیــرت و آشفته حــالی

آواره تـر از تـــــو دگــــــــــر آواره‌ای نیست

دارد هـــــــوای سینه‌ات ابـــری غم آلـــود

باران مهر و خنــــده‌ی غمخواره‌ای نیست

در آینـــــه خود را نمی دانـــی که هستی

با خود غریب از دیگـــری انـگاره‌ای نیست

تا انتهـــــــــــــای آسمانت پـــرتـــــــوی از

سوسوی ماه و چشمک استاره‌ای نیست

پُـــر کن رضایـــــی ساغری از خــون تاکم

جز می  دوای درد ما را چـــــاره‌ای نیست