مسعود رضایی بیاره
شکوه دیدار
خــــــوشا روزی که با ما یــار ما بود
به گیتی رونـــــــق بــــازار مـــا بود
الا بــــــــاد سحرگــــــاهی به یاد آر
که لالــــــه رُسته بـــر کهسارما بود
نــــــــگاری داشتیــم اردیبهشتـــی
بهــــار عــــارضش گــــــلزار مـا بود
نگاهش روح پرور بـــود و چشمش
شفــابخش دل بیمـــــار مــــا بـــود
خیالش لحظـــه لحظه در دل شب
انیس و مونس و غمخــــوار مـا بود
وزیــــــدی گر بر او بــــاد سحرگـه
خـــــروش بی قــــراری کار ما بود
به گِـــــــرد لالـــه‌هــــای آتشینش
نــــــوای مــــرغ آتش خــوار مـا بود
سرشک از دیده جاری بود و خنده
شکــوه لحظـــــه‌ی دیـــــدار ما بود
سرآمــــد روزگــــــــار مهربــــــانـی
که خنــــــده بر لب و رخسار ما بود
صبا بر خـــــــاک مــا آهسته بگذر
کــه روزی مسکن دلـــــدار ما بود
گر از دیـــــــدار گلشن دور گشتم
گنه از بخت نــــاهمــــوار مـــا بود
به روی دوش باد افتـــاده اشکی
کـــه لای دفتر اشعــــــار مـــا بود