آمــــدی، یـــا بعد عمری غـــرق رویایــم هنوز
رفتــــه‌ام از دست یـــا بر مــوج دریـــایم هنوز
ایـــن تــوئی یا در نـگاهم سایه‌ی وهم وُ خیال
پشت پـــرچین غــــزل محــوِ تماشایـــم هنـوز
برگ شبنم خورده‌ام در کوچه سار برگ وُ باد
یا بــه روی شاخه در آغـــوش صحرایم هنوز
روح سرگردانِ مجنونم کــه شب‌هــا بی سبب
کـــو بــه کو در جستجویِ بـــویِ لیـلایم هنوز
بـــــاد شب خیز دنــــایم، تـــا بـریزم بر سرت
عــطر وحشی بر سر کوی تـــو می آیــم هنوز
مسعود رضایی بیاره
حـــــضرت آدم نمــــی دانست کــــه
آخـــــــریــــن آدم نخستین آدم است
او گُنـــه کرد وُ زمیــن کیـــفر کشید
خانه‌اش ویران وُ درهم برهم است
بعد از آن سیبی کــه دزدیــد از خـدا
سرنوشت اهــــل عـــالم مبهم است
از همــان روزی کــــه او تبعید شد
در زمین آشوبِ جنگ و ماتم است
یک نـفر گـــر راه یــــابد در بهشت
آن همه حـــوری برای او کـم است
مسعود رضایی بیاره
کاش در هر کوچه یک میخانه بود
دوره، دورِ ساغــــر و پیمانه بــود
همسفر بـا عاشقان کــــوچه گـــرد
عــطر شببوهای تـــابستانه بــود
بــــر لب هــر کوچـه و هـر پنجره
نغمهای یا خنـــده‌ای مستانــه بـود
اشک زیبا، سوختن خوش بود اگر
مهربانی شمع ، دل پـــروانه بـود
دیــــوِ مردم خوار وُ عفریت ستم
لا بــه لای قصـــه و افسانــه بـود
شهردار شهر و فرمـــانــــدار مـا
عاشقی یا شاعــــری دیوانـه بود
مسعود رضایی بیاره
کوهسارت تشنه وُ آتش به جـــانت می زنند
شعله در آهو وُ کبک نغمه خوانت مـی زنند
تا به کی باید به خاکستر نشینی، تـا بـه کی
شعلــــــه در کاج بُلنــــدِ مهربانت مـی زنند
قـامت سبز بلوطتت را بــه آتش مــی کشند
اخگر و آتش به سارِ بی زبــانت مــی زنند
سرو سبزت شعله ور آهوی کوهت دربـــدر
شعله در جانت، شرر دراستخوانت می زنند
بـــا کـــدامین مــرثیه خـــائیز آرامت کنــــم
واژه‌ها هـم شعله در اشک روانت می زنند
مسعود رضایی بیاره
بلـــوط تشنه‌ام، در سینـه‌ی خـــائیز مـــی سوزم
سراپــا شعلـــهام ،ایستاده وُ یک ریز می سوزم
نه پروازی نـــه آوازی نـه کبک نغمه پــردازی
که سر بر شانه‌ی خــامی وُ با خائیز می سوزم
ز هر بــادی که بر خیزد، میان شعله می رقصم
سحر تا نیمه شب‌ها، نیمه شب‌ها نیز می سوزم
ستم کردی، نکردی؟ شعله در جـان من افکندی
سراپــا لابـــــلای شعله تــــا پــــائیز می سوزم
غــروب زرد و سرخ بــی پنـــاه شهر اُتـــرارم
که در جهل و جنون غایر وُ چنـگیز می سوزم
مسعود رضایی بیاره
هـــوا، هــــوای جــدایی، هوای دلتنگی
صدا، صـدای شکستن، صدای دلتنــگی
نسیم صبــــح دنـــــا وُ پسین بـــادِ بهار
نمی گشایـــــدم از دل هــــــوای دلتنگی
غـــروبِ غمــزده بُـگشا نسیمِ آغــوشت
که بی پنـاه نلرزد، شانـه‌هــــای دلتنگی
غمی به رنگ غروبم، خزان کشیده قلم
بــه روی بــوم نـــگاهم، نــمای دلتنگی
تو رفته‌ای و پس از رفتنت به جا مانده
ز کوچهای که گذشتی جای پای دلتنگی
مسعود رضایی بیاره
امشب منــم وُ خـــلوت رویــــای نـگاهت
دل داده‌ام امشب بـــه تماشای نـــــگاهت
چشمم بـــه تماشای مَــه وُ اختـر شبگرد
خالیست در این خلوت شب جای نگاهت
تـــار آتش وُ من جنـگل خشکیده‌یِ پائیز
هر پــــرده کند یـــاد غـــزلهای نـگاهت
کـــو واژهای از میـــکده وُ نغمه وُ دریـا
تا جــــای دهـــد وسعت زیبـــای نـگاهت
آرامــگهِ ژالــــه به هنــــگام بـهار است
تـا چشم مـــن افتاده بــه دریای نـگاهت
پـــائیز غــــزل آمد و از جلوه فرو ماند
آن لحظه کـه پی برد به دنیــای نگاهت
مسعود رضایی بیاره
ما ستم‌ها دیده‌ایم از دوست، دشمن نیز هـم
از بهاران بـی وفـــایی دیـــدم از پــائیز هـم
داغ‌هــــا دارم بـه دل از لالــــه‌هـــایِ آتشین
برگ ریـــزانِ خــــزان وُ نوبتِ گــُلریز هــم
شور شیرینم، غـروبِ سرخِ رنـگِ بیستون
خورده‌ام از تیشه زخم از طعنه‌ی پرویز هم
قلب ایـــرانم که در من مانـده بعد از سال‌ها
خنجر فتـــح الفتوح وُ نیـزه‌ی چنــــگیز هـم
رخش مـــا را نابرادرهای مـا پــی کـردهانـد
برنمی خـــیزد صــدای شیهه‌ی شبدیــز هـم
مسعود رضایی بیاره
هر بهـاری غنچه دادم ، غنچه دادن را ندید
پیش چشمانش شِکُفتم ، هم شِکُفتن را ندید
برگ برگ از شاخــه افتـادم کنارش زیـر پا
زیر پــا دیگر چــرا جـان دادن من را نــدید
بــاد می آمد، دویــدم در پی‌اش در پیش باد
بـــاد را می دیـد وُ آن در پی دویدن را ندید
در خیــــالش تکیه دادم بـر سکوتِ صندلی
صندلی را دیـــد وُ آن از جـا پریدن را ندید
آه از آن نـوباوه‌یِ بـــاغی که دست روزگار
چیده‌اش از شاخـه وُ طعمِ رسیدن را نـدیـد
مسعود رضایی بیاره
لالــــه را بنـگر! ردایــی از غــزل پوشیده است
می به کف خوش با نسیم رهگذر جوشیده است
تــا ابـــد می آیــــد از کنــج لبش بــــوی بهشت
هر کـــه نوشین جــامی از کام دنا نوشیده است
بـــوی مـی می آیـــد و جــویی روان از انگبین
یا گلاب از چشمه سارانِ دنــــــا جـوشیده است
پیش پـــــای چشمه میشی وصف حال سلسبیل
وصف آبی مختصر در چشمه‌ای خوشیده است
گاه می اندیشم ایـن وصفی که گویند از بهشت
از دنـــــا شاید بـه آن آب و هــوا کوچیده است
مسعود رضایی بیاره
