قرن وحشت

مسعود رضایی بیاره

قرن وحشت

نـــاله و زوزه‌ی بــــاد است ، کسی می شنود ؟

سیل در خــانه فتـــادست  ، کسی مــی شنود ؟

 

رستم افتاده به چه رخش به خــون می غلتد

بر سر چـــــاه ، شغــاد است، کسی می شنود !

 

بـــوسه بـــر یــاس و گل نازدهــد بـــا دم داس

شاعــــر شهر جـــلاد است، کسی مــی شنود !

 

قرن وحشت زده بر مـــــرگ سحر مــی لـرزد

شب تاریــک نمــــــاد است ، کسی مــی شنود ؟

 

قلــــم افکنـــده بــه کاغــــذ سر خجلت در پیش

بغــض در نــوک مــداد است ،کسی می شنود ؟

 

نیست پیدا ز حرامی عسس و شحنــه‌ی شهر

گــزمه همرنگ شیــاد است، کسی می شنود !

وحشت افتــــاده به چشمان سیه فـــام غـزال

پشت هر سایــه صیاد است ، کسی می شنود

کرکس آورده هجــوم از در و دیـواره‌ی شهر

همه جــــا بــوی فساد است ، کسی می شنود

باد شب خیز

مسعود رضایی بیاره

باد شبخیز

شعر من بافه‌ی گیسوی کسی هست که نیست

غــزلم بـافتــه با مـوی  کسی هست که نیست

 

چـه کنـم ؟ عــاشق یک لالــه‌ی وحشی شده‌ام

نـگهم سوی گـُل روی کسی هست کــه نیست

 

بــاد شب خیـز دنــایم ، کــه سحرگاه بهـــار

مقصدم ناحیـه و کـوی کسی هست که نیست

 

خــــلوت جنــــگل پـــائیزم و در خـــلوت من

عطــر گیسو وهیاهـوی کسی هست که نیست

 

ای نسیم از بَر من بُگــذر و با خــویش ببر

لابــلای  نفسم بــوی کسی هست کــه نیست

کومه

مسعود رضایی بیاره

کومه

میــان کـومـه‌ی سردم چــراغی بـــر نمی سوزد

نگاهم رام  و شب آرام  و دل دیگر نمی سوزد

 

به جـز خـاکستر گـرمــی میـــان کــوره‌ی سردم

شراری بر نمی خیزد  نمی  اخــگر نمی سوزد

 

ببار ای نــم نـم بــارن به روی بــــاغ بی بـرگم

دل هـر رهگـُذاری بــر گــُل  پَرپــر نمـی سوزد

 

خزان افتاده از سردی ، مگر در بـاغ چشمانم

که اشکم  بی سبب دیگر به چشم تر نمی سوزد

 

میان پهنه‌ی چشمت ، به هــر سویی نظر کـردم

شب است اما نمی دانــم ، چرا اختر نمی سوزد

 

شب آرام است و مهتاب از فراز آسمان تــابــد

                                                 میان برکــه‌ی  چشمی کــه نیلــوفر نمی سوزد

بغض

مسعود رضایی بیاره

بغض

خـــواهم از چشم تــو و دلــهره‌هــا بنویسم

از تــو و خـاطره‌ها ، تـــذکره هـــا بنویسم

 

قسمت این بود نباشی و من از اشک غزل

روی گـُلبرگ دل از خــــاطـره‌هـــا بنویسم

 

گاهی از حسرت افتـــاده به ایــوان غروب

گاهـــی از بغضِ در و پنجــره‌هــا بنوبسم

 

کوچه دلتنگِ تماشای نگاهیست که نیست

از نــــگاه چه کسی منظـــره‌هـــا بنویسم

 

بعد مــرگم قصه‌ی مهر تو را در دل شب

روی دیـــــوار و در مقبــــره‌هـــا بنویسم

نغمه‌ی بارانی

مسعود رضایی بیاره

نغمه‌ی بارانی

از نــــگاهـــم قصه‌ی مهر نمی خـــوانی ، نه ؟

چیــزی از حالت پائیــــز نمی دانــــــی ، نــه !

 

بـــــاد پائیزم و از دشت غــــــزل مــــی گــذرم

گیسوان را نــــگشائـــی و نیفشانـــی ، نــــه !

 

گفته بــــودی کــه پُــــر از زمـــزمه‌ی بــارانی

آسمان ابری و خیس است ، نمی خوانی ، نه؟

 

کــــوچه پـــائیزی و  از شاخــه غزل می ریزد

آه ای لحظــــــه‌ی  سرشار نمی مـــانی ، نــه !

 

گوش کن ! زمزمــــه‌ی خیس مـرا مــی شنوی

آتشی هست در این نغمــه‌ی بارانـی ، نه !

قاصدک

مسعود رضایی بیاره

قاصدک

جرعه جرعه با شراب کهنه می نوشم تو را

می نـوازد تار دل با ناله  در  گوشم تــو را

 

جنـــگل عــریـان و تشنه ، خـــاک تابسانییم

می کشم بـــاران پائیزی در آغــوشم تــو را

 

بُـردی از هوشم ولی ای بی وفـا از دل نبرد

فصل سرد فاصله یک لحظه از هوشم تو را

 

ماه من در خواب هم چشم تماشای تو نست

لابلای پــرده‌‌ای از اشک مـــی پــوشم تـو را

 

ای بهار رفته سرشاراز توام ، چون قاصدک

می برم حنگل به جنـگل بر سر دوشم تو را

سُرخُن سوار

مسعود رضایی بیاره

سُرخـَن سوار

می بــویم از بــاد سحر ، بــوی بهـاری را که نیست

محو تماشا می شوم ، آن لالـــه زاری را کــه نیست

 

بر چشمه آمــد دلبــری  زیباتــر از حــور و پـــــری

می بینم از صد فاصله  ، آنجــا نـگاری را که نیست

 

بانـــویِ ایــــلِ آفتـــــاب ، آمــــد غُبــاری بــا شتاب

برخیز و بنگر هیبتِ سُرخـَن سواری را کـــه نیست

 

در پشت پرچین غـــزل ،  شیرین تـر از شهد عسل

بشنو نـــوای بـلبـل و بانگ هــــزاری را کـه نیست

 

آن سو نهـــاده  یاسمن ،  گیسو بــه دست  نسترن

این سو کنم من نوحه بر آن روزگاری را که نیست

 

بعد از تو ای سرو چمن ، من چون نسیم بی وطن

می بویم و بر سر نهم خــاک مــزاری را کـه نیست

خورشید پائیزی

مسعود رضایی بیاره

خورشید پائیزی

مهتاب سر بر مـی کشد از پشت کهساری که نیست

افتــاده نــــور مــه سر  ایـــوان دلـــداری که نیست 

 

از دور مــــی بــــوسم رخ مـــه را میــــــان آسمان

با او سخن می گویم از پرتوی رخساری که نیست

 

آهـــی بر آرم گــاه گـــاه ، دلتــگم ای مهتــاب ، آه

آهسنه مـــی خوانم غزل با نغمه‌ی تاری که نیست

 

مستم ز بــــوی نـــرگس و در بین امــــواج خیـال

غــرق تماشا می شوم در چشم بیمــاری که نیست

 

سر می کشم جــامی ز نــو در پشت جامــی آتشین

سر می نهم بر شانه و زلف نگونساری که نیست

 

تنگ غــروب آمد ولـــی ،  میلی نـــدارد بر کـــند

خورشید پــائیزی دل از پشت سپیداری کــه نیست

بلوط خسته

مسعود رضایی بیاره

بلوط خسته

نه سپیده‌‌ای بــرآمد ،  نه فــروغی از شب تــار

نبرد رهی به حــالم ، می تلـــخ و نـــاله‌ی تــار

 

نه ز دست من بر آید ،  نه ز اشک صبحـگاحی

مگر آن نسیم گیسو ،  گـِـرهی گشاید از کـــار

 

تو کـه دل بریــدی از ما و  به دیگران سپُردی

به خیال خــود بــگو پا  ، ز دل شکسته بــردار

 

منم آن بلـــوط خسته ، کـــه شکسته و نشسته

همه سالـــه زیر برف و قــــدم تـگرگ  کهسار

 

پس از آن بهـــار کــوته کـه شکـُفتم از نگاهت

به خزان رسیده چندی همه برگ و بارم انگار

 

اگر از غبـــار پایش  به دهــان غُنچه دیــــدی

دل من، ز بوسه بـردار و به روی دیده بگذار

 

گـُـل حسرت ار شکفتی به خــزان و مـن نبودم

ز من ای نبرده بویی ز بهـار و سبزه یــاد آر

بغض پائیزی از دفتر برگ و باد

مسعود رضایی بیاره

بغض پائیزی

آه از من و شاعـــــرانه‌هــایت پائــــیز

هـــر کــــوچه پُــر از تـرانه‌هایت پائیز

مهر است و دوباره بغض اشکم ترکید

در حسرت کــــودکــانـــه‌هایت پائــــیز