تاریخ دنا

مسعود رضایی بیاره

تاریخ دنا

بـــوی دلِِ گـُل ز ژالـــه بـــاید پُـرسید

از اشک خبـــر ز نـــــاله بایــد پُرسید

دل سوخته آگــه از دلِ سوخته است

تـاریخِ «دنــا» ز «لالـه» باید پُرسید

گلبن

مسعود رضایی بیاره

گُلبُن

ببین آن بُلبُــل شیــدا ، کـــه  دور یــاسمن  گــردد

گهی در خویش می سوزد گهی بی خویشتن گردد

 

از آن می ترسم از سر روسری بـردارد آن گُلبــُن

نسیم از مـوج گیسویش ،پریشان تر ز من گــردد

 

خوشم با یاد او گـاهی ، مرا هــر چند مـی سوزد

که خاریدن لذت دارد ، هــر آن زخمی کُـهن گردد

 

دل سنگ سیه سوزد ، بـر آن نــوبــاوه‌ی عشقی

که بـر تــن رخت دامــادی ، خــداونــدا کفن گردد

 

زمن یاد آر اگر روزی در این گـُلشن گــذر کردی

ببینی بُلبُلـــی شــــیدا  ، بـــه دورنسترن گـــردد

برگ و باد (63)

مسعود رضایی بیاره

هما

این سایه فرَ همـای سرمستان است

آرامــگه عــروس هــر بُستان است

در حالت چشم او چه رازیست نهان

پـائیز نـــگاه او چــو تابستان است

گل‌های وحشی

مسعود رضایی بیاره

گُل‌های وحشی

گـُل‌های وجشی رُسته بر دامان کُهسار

بُلبل غزل می خواند و قمری چکامه

گـــویی که ایـــل باشکوه تیر تــاجی

بـــر دامــن کـــوه دـنا افکنـده خیمه

دل

مسعود رضایی بیاره

دل

بعد از آن روزی که رفتی زندگی بی حاصل است

دل نشد دیـــگر دل  و افـــکار مـا پـا در گـِل است

 

گــاه رفتن قطــــره خونــی گـــرم  از چشمم چکید

رنگ گُـــل دارد ولی تشخیص حالش مشکل است

 

گفت بـــا مــن نـــازک انــدیشی ، طبیبی کـــاردان

می تپد این قطره‌ گاهی ، گاه می لرزد ، دل است

 

خـــــواهم آیـی در خیـــالم ، پـــرده‌ی اشکم ولــی

بین چشمان مــن و رنـــگ خیــالت حـــائل است

 

گـردن آویـزت هـــــزاران دانـــــه اشک آورده‌ام

گر چـــــه می دانـــم برایت تهفه‌ای نـــاقابل است

آتش و آب

مسعود رضایی بیاره

آتش و آب

در نگاهت چه هیاهو چه بر انگیختن است

آتش و آب و غــزل را به هم آمیختن است

 

خُفت فرهـــــاد بـه شیرینی و آرام گـــرفت

بیستون تا به ابــد گــرم فـرو ریختن است

 

پیچش مـوی  تــو و ایــن دل آشفته‌ی من

شور دیــوانه به دیــوانه در آویختن است

 

روسری را نـــگشا ، نفـــحه نیفشاند اگـر

بر سر لالــه صبا گــرم فــرو بیختن است

 

هر کجا مــی گذری شهر به هــم ریخته‌ای

در نگاهت چه هیاهو چه بر انگیختن است

پر بسته

مسعود رضایی بیاره

پر بسته

گــر بــاد شوم بر تو وزیــــدن  نتــــوانـم

ور نـــــاله  شوم در تــــو رسیدن نتـوانم

 

مـن آتش افتـــــــاده به پیراهن خــــویشم

می سوزم و از شعلــــه  رهیـــدن نتوانم

بر خــواسته‌ام از دل و بر مُـــژه نشستم

آن قطـــــره‌ی اشکم کــــه چکیـدن نتوانم

 

تا نـــوشم از آن چشم سیه جـام پیــــاپی

لب از لب پیمــانــــه بریــــــدن نتــــوانم

 

در بال و پرم بنگر و سنگم مـزن ای یـار

بـــا بـــال و پــر  بسته  پــریــــدن نتـوانم

 

حسرت برم از بــاد که بر رشته گیسوت

یک لحظــــه چـــرا دست کشیدن نتــوانم

 

سرشار ز بـــــوی تـوام و شوق شکفتن

چـــون غنچه ولــی سینه دریـدن نتوانم

خوش منظــــره‌ای بود چمنزار نـگاهت

افسوس در ایـــن سبزه چمیدن نتـــوانم

لاله رو

مسعود رضایی بیاره

لاله رو

سیه چشمان مــــن بیمـارم از تـو

سر شب تــا سحر تب دارم از تـو

 

نه در خواب و نه بیـداری نـگارا

رها می گــردد این افکارم از تــو

 

نه دست آنــــکه دستانت بــگیرم

نه پــــای آنکه دل بـردارم از تـو

 

چو بیماری که می خواهد بمیرد

گهی بیهوش و گه هشیارم از تو

 

میـان دشت سینـــه لالـــــه رویا

شقایق رُسته بــر گـــلزارم از تو

 

میــــــــــان آسمان دیــــــــدگانـم

ستاره تـــــا سحر بشمارم از تـو

 

من آن  ابـــر بهـارانــم کــه دارد

به دامـن جــوی‌هـا کهسارم از تو

 

دل انــگارد که داری با وی اُلفت

بگو دل را که مـن بیــزارم از تـو

 

زمـانـــه صــد بهانـــه پیشت آرد

ببند تــــا  ره دیـــــــدارم از تــــو

 

به صحـــــرای دلم گر پا گـذاری

برآرد دسته‌ی گُـــل خـــارم از تو

سلام

مسعود رضایی بیاره

سلام

  به دو چشمان تـــو و خـوشه‌ی خورشید سلام

   به نــــگاهت ، بـه همـــان تــوشه‌ی امید سلام 

 بـه همان پــــرتو رخشنــده کـــه هنــگام سحر

از نــــــگاهت بـــه دل آینــــه تـــــابید ، سلام

 گــــم شدم ثانیـــــه‌ای در نـــگهت تـــا بـه ابـد

 به همـان ثـــانیه ، آن لحظـــه‌ی جــاوید سلام

بانـــوی مشرق احساس،  به عــطر گـُـل یاس

کــز نفس‌هــــای تــو در بـــاغچه پاشید سلام

به همان لحظه‌ی عاشق به همان جرعه‌ی نور

کــه نــگاهم  سحر از چشم تو نــوشید سلام

سرد سیری

مسعو.د رضایی بیاره

سرد سیری

اگــــر از دل بــرانـم  در ضمیری

 دمـــی سر از خیـــالم بر نـگیری

میــــان هفت شهر عــشق گشتـم

به چشمان سیاهت ، بـــی نظیری

مگر خــــاک ترا با گـُــل سرشتند

که رویـــایی تر از عــطر عبیری

 میان بـــرف غــم پژمرده کردی

مــرا ای سرو سبز سرد سیری

  بمیـرم تـــا نبینــــم روزگـــــاری  

بــه گلبرگت نشسته رنگ پیری

قسم خوردی که خونم را بریزی

    بمیرم ، گــر نریزی  ، نـاگزیری