غزل آوا

مسعود رضایی بیاره

غزل آوا

نوبهـــــار است ، دلـــــم شوق شکُفتــن دارد

غـــــــرل آوای گُـــــــل لالــــــه شنُفتـن دارد

سر نهـــــاده سر گیسوی شقایـــق گُـل اشک

داغ دل هــــم بــه دل غمــــزده  گُفتــن دارد

غنچه را گــو که چه دیدی ز دم سرد خـزان

کـــه سخن‌هــا بــه لب و میــــل نهُفتـن دارد

ژالـــه بر سینه‌ی گُـــل خفته سحرگـاه بهــار

تا ابــــد گـــو نگشا دیـــده ، کـه خُفتن دارد

یاد یارت به سر و شب همه شب تا به سحر

دانـــه دانــه گُــهر از هــر مــژه رُفتن دارد

بر سر شاخ سخن سهره غــزل مــی خواند

نــالـــه‌ی مـــــرغ دل افتـــــاده شنُفتن دارد

گل حسرت

مسعود رضایی بیاره

گل حسرت

  فــــرودین آمــد ، نیـامد نـرگس چشمان تــو  

گُـــل تماشائی نــدارد،  بـــی لب خنــدان تــو

ازسر کهسار یـــادم لحظـــه‌ای بیرون نــرفت

سایــه‌های ابــر سرگـــردان بــی بـــاران تـو

چاره‌ دارد هـر غمی ای عشق، هردردی دوا

جـــز غم دیرینه و این درد بــی درمـــان تـو

فـــرودین امد ، ولــی من مانده‌ام ای روزگار

در خـــزان سرد گــُلریزان بــی سامـــان تــو

برنرگـردی سال کهنه ، جـز گـُل حسرت نزد

سر زخــاک باغــم از آغـــاز تـا پــایــان تـــو

فرودین و تیر و دی ماهت خزانی رنگ بود

مهری از مهرت نــدیدم ، آبـــی از آبــان تو

آتش نهفته

مسعود رضایی بیاره

آتش نهفته

دیـــگر نــــوای سهره صدایــــم نمی کنــد

این مــــرغ پَـــر شکسته هــوایم نمی کنــد

ای جــــان خسته کـــه بـــر لب رسیــده‌ای

خـــواهی برو ، نــرو فرق برایـم نمی کند

مائیـــم و یـــک نفس ، بگیــرش از آن تــو  

بخشش به یک نفس که گــــدایم نمـــی کند

بر تــــار و پـــود سینه چنانــم تنیده است

کـــز نقش او، مـــرگ جــــدایم نمی کنـــد

این جام‌ها که می کشم از پی به نیمه شب

تسکین نمی دهـــنـد و دوایـــــم نمی کنـــد

با ما چــه کرده‌ای که پس از رفتنت هنوز

ایـــن آتش نهفتــــه رهایـــــم نمی کنــــد

آتش عشق

آتش عشق

مسعود رضایی بیاره

او تـــرک مــا نمــود و غمش تـــرک مــا نـــکرد

بیگانـــه گشت و یـــادی از ایـــن آشنا نـــکرد

در آتشم کشیـــد و تمــــاشا نمـــــود و رفت

وین شعله‌های سرکش و سوزان رهـا نکرد

 

گفتم مـــرا عمر گـــــرامی تــــوئــی ، دریـــغ

بــــا مــــا بسی عمر گرامـــــی وفــــا نـــکرد

با آنکه کس ز آتش عشقش چو ما نسوخت

با مـــا وفــــا نکـــرد ، نـــــدانــــم چـــرا نــکرد

دستی کـه با غــزل سر مــویش کشیده ام

بــــا گیسوان سبز بنــفشه صبـــــــا نــــــکرد

پـــــا بر دلــــم نهــــــاد  و ز آهـــم خبـــر نشد

آری شکست قلب مـــن امــــا صــــدا نـــکرد

پــــایی کــه او بـــر سر قلبـم نهـــــاد و رفت

پـــــای خـــــــزان بـــا دل آلالـــــه‌هـــا نـــــکرد 

یادگار ان دنا

یادگاران دنا

مسعود رضایی بیاره

پرتــو  مهر دل انــــگیز ، دنـا

یـــــادگار مـن و پائیــــز، دنــا

بوی آغشته به آب و گِـــل مـن

نـخ به نـخ بافتـه‌ای بــا دل مـن

ترمــه‌ی نــرم دل انگیز غـزل

خوشترین نغمه‌ی پائیز غــزل

                           کوچـــه سار غــم تنهــائی مـن

شب مهتابــی  و شیــدائی مــن 

‌

نغمــه‌ی تــار دل انـــگیز منی

شکوه‌ی کـوچـه‌ی  پـــائیز منی

عشق یعنی  تو و شیدائی شب

مـن و تنهــائی  رویائَـــی شب

نغمــه‌ای در دل شب ساز کنـم

شکوه در پــرده‌ی شهنـاز کنــم 

از تو یــاد آرم و شور انـگیزم

غــزل و نغمــه به هـــم آمیزم

از تو یــاد آرم و فـــریاد زنــم

شعله در پـــرده‌ی بیـــداد زنـم

من کـه سرشارتــر از پــائیزم

برگ برگ از تن خود می ریزم

                                               کـــوچه سار غم دیرینه‌ی مــن

دل من دیـــده‌ی من سینه‌ی من 

هـر سرودی که ز دل ساز کنم

از تـو یـــاد آرم و پـرواز کنم

پـــر کشم تــا سر کهسار دنـــا

یـــاد بــادا ز تــو یــــاد آر مرا

سوز آواز پــــریشان  منـــــی

یــــادی از مــا بکنـی یــا نکنی

در دلــم زمـزمـــه‌ای خاموشی

گاهگاهــی ز لبـم می جــوشی

نامت ای شبنم پــــــاک سحری

به لبم هر سحری مــی‌گــذری

حسرت شبنم چشمان تــــــوام

تشنه‌ی نــم نــم بـــاران تـوام

ای تو سرشار تر از سوز غزل

پــرتـو شمع  دلفـروز غـــــزل

خوشتریـن واژه‌ی سرشار دنـا

غـزل و زمززمــه و تار ، دنـا

قصه‌ی شهر پــری وار خیــال

نغمـه پرداز دل و تــــار خیـال

تا تو آیـــــی بـه لبم مــی میرم

باز با نــام تـو جـان مـی گیرم

هر بهاری که گـُل آید به چمن

یــاد کـن ای  گـُْل آلالــه ز مـن

داغ پنهـــان دل و جــان منــی 

آتش سینــــه‌ی پنهــان منــــی

داغـــدار غـــم پنهانـــی مـــن

بـاز گـو حــال پـریشانی مــن

معبد شبنم

مسعود رضایی بیاره

معبد شبنم

عیـــد است ، بیا خـــانه‌ی دل را بُــگشائیم

از چهـــره‌ی آئینــــه غبـــاری بـــزدائیـــم

حیف است که چون غنچه نبوئیم و نخندیم

دل را نــه گشائیـــم  و سـرودی نسرائیــم

بـــرخیز ، کـــه تــا معبـــد شبنم بشتابیــم

گـُــــل را بنــــــوازیم و چــمن را بستائیـم

گر دست دهــــد می به کف آریم و کنـاری

با سبزه بــرقصیم و غـــم از دل بُـگشائیم

با یــــاد عِـــزیزان سفر کــــرده ز گـُـلشن   

سازی بــــه کف آریـــم و نـــوائی بنوائیم

برخیز ، کــــه هـر کینه ز باران سحرگــه

از سینـــه بشوئیم و چــــو آئینــه نمائیـم

مـی خــواند سحر سهره‌ به آوای حزینی  

آشفتــه‌ی گیسوی گُـــل و بـــوی دنـائیم 

برخیز کـــه وقت است ، ندانیم و نپرسیم

تا سال دگــــر او به کجــا مـا بــه کجائیم

سایه خیال

مسعود رضایی بیاره

سایه خیال

گفته بـــــودی بعد مـــن آیا بهاری هست ، نیست

بـــــاغ جانت را هــوای لالـه زاری هست ، نیست

لابـــــــــــــــلای شاخساران  امیــــــــــد  و آرزو

بلبـل شوریــــده‌ای بــر شاخساری هست ، نیست

گفته بــــودی بعـــد من در  گــــوشه‌های دیـلمان

شور و حالی در صدا و سیم تاری هست ، نیست

مــی دوم صحرا به صحرا روی دوش گـــردبــاد

تـا نپنداری بــه جــا از من غبــاری هست، نیست

خویشتن را  لابـــــــلا در شعلـــه‌هـــا پیچیـــده‌ام

سوختم در شام تاری بـــی تــو آری هست نیست

روزگــارم را چه می پرسی چـه می جویی ز من

گر نمی دانی پس از تو روزگـاری هست ، نیست

سایــــه‌ای هستم فتـــــاده روی دیــــوار  خیـــال

روی دیــــوار خیــــــالی یــادگاری هست ؟ نیست  !

بلندای دنا

مسعود رضایی بیاره

بلندای دنا

مـــوج گیسویت کشیده سر بـه روی شانـه‌ات

یا نسیم آتش گـــــرفته بین مــوی  و شانـه‌ات

با رقیبان گـــــرم گشتی تــــا بسوزانــــی مـرا

آه سرد مـــن بسوزد خـــــانه و کــــاشانـه‌ات

سر به سوی آسمان آهی به حسرت می کشم

هــر شبی پرتــو فشاند مـه به روی خــانه‌ات

پــرتـو مـــه سر کشیـده از بلنــــــدای دنـــــا

نـــور مـــه افتـاده امشب در دل ویــــرانه‌ات

می بـــرد خــــاکسترم را تنــد بـــاد روزگـــار

بــــی خبر از آتش افتـــــاده در پـــــروانه‌ات

لالــــه‌ها آتش گرفتند و پـــر پــروانه سوخت

تـــــا شنیدنــد از لـــب بـــــاد سحر افسانه‌ات

گـر بسوزی سهره در آتش نمـی باشد عجب

جــــا گـــــرفته جغـــد پیـــری لابــلای لانه‌ات

جغد پیر

مسعود رضایی بیاره

جغد پیر

رفتـــه‌ای ، آتش گــرفته عـــاشق دیــوانه‌ات

خـــاک و خــاکستر نشسته بـر سر کاشانه‌ات

زیر نــور مــه ندانی روح سرگــردان کیست

تا سحرگــــاهان بــــگردد بر سر ویرانــه‌ات 

رنـــگ بهبودی نگیرد تا بــگردد مهر و مـه

این تـــل خــــاکستر و ویــرانه‌های خــانه‌ات

بعد مــــرگم صدهـزاران لالـه‌های شمع سوز

سر بــــرآرد از دل خــــاکستر پــــــروانـه‌ات

آه ، مــی ترسم بـلرزاند شبی تـاریک و تنگ

آه سردم گیسوانت را بــــه روی شانــــه‌ات

کوچ کردی چون پرستو بعد کوچت مـی وزد

بــاد سردی لابــلای شاخ و بــرگ  لانــه‌ات

سهره‌ می خـــواند بـــرای لالــــه زاران دنـا

قصه‌ی آن جـــغد پیر و لانـــه‌ی ویـــرانه‌ات

بزم جنون

مسعود رضایی بیاره

بزم جنون

عـــاشقم کــردی ، نــکردی ؟ کــرده‌ای دیوانه‌ام

پس رهـا کـــردی ، نـــکردی ؟ در دل ویــرانه‌ام

تا پـــــریشانم کنی ،  دیـــوانه وار آیـــم ز پـــی  

گیسوانت را رها کـــــردی ، رهـــــا بــر شانه‌ام

آشنا کـــــردی ، نـــکردی با نــــگاه خــود مرا؟

بعد از آن کــــردی ، نــکردی از همه بیگانه‌ام ؟

تا بسوزانــی مـــرا شمـــع شب افـــروزم شدی

آتش افکـــــدی ،  نیفکنـــدی ؟ میــان خــانه‌ام !

شمع رخسارت بسوزد هـــر کجـــا در محفلـــی

من همان دیــــوانـه آن مستانه آن پــــروانــه‌ام

تا تــو هستی نـــازنینا ، ساقـــی بـــزم جنـــون

مـــن حریف جمـع سرمستان ایـــن میخــــانه‌ام

گیسوانت را نـــده بر باد ، مـــی سوزم ، نــکن

بیش از این آتش نـــزن در من ، نکن دیـوانه‌ام

سهره ی بـــاغ جنونم ، روی دوش گـــرد بـاد

می رود این سو به آن سو شاخ و برگ لانه‌ام