ردای پائیز

            مسعود رضایی بیاره

                        غروب پائیز

در چشم تو پیداست نمـای من و پائیز

چشمان تـو زیباست بــرای من و پائیز

 

پیچیــده میـــــان غـــم پنهــان نــگاهت

دلتنـــگی  آهنــگ نـــوای  مـن و پائیز

 

آهسته قدم نه بــه  سر بــرگ نــگاهم

دلتنگترین  خــاطره هــــای من و پائیز

 

همرنگ غـــروبیم و پــراز کـوچ پرستو

آهنـــگ جـــدائی نــــدای مـــن و پائیز

 

پیچیده به هـم نـم نـم اشک و نم باران

ابریست کمی حال و هوای من و پائیز

 

تابیـدن خــورشید سحرگــــــه نـگشاید

سرمــای گـره خورده ز پای من و پائیز

 

سرشارترین غـربت غمبار غروب است

چشمان تــو  و لـحن صـدای من و پائیز

 

زیباست رضایـی به تـن شعر غم انگیز

این رنـگ هم آهنــگ ردای مــن و پاِئیز

غروب پائیز

غروب پائیز

مسعود رضایی بیاره

 

روزی که می رفتی فرو می رفت خورشید

در لابلای شاخه های زرد پائیز

در کوچه ی غمگین و تنها  نقش می بست

 آهنگ پایت در غروب سرد پائیز

رفتی تو و هرگز ندانستی پس از تو

با جنگل جانم چه کاری کرد پائیز

من ماندم و دستان سرد برگ ریزان

بر شاخسارانم هجوم آورد پائیز

می رفتی و آهسته  رویم رنگ می باخت

در لابلای رنگ غم پرورد پائیز

بعد از خزان ، آمد زمستان و فرو ریخت

 گرد ملال تازه ای بر گرد پائیز

 گر صد بهار آید بر آرد لاله و گل

باید بسوزم سال و مه با درد پائیز

 جز برگ زردی پیرهن بر تن ندارم

 آن هم برای باد صحراگرد پائیز

غزل چشم

      مسعود رضایی بیاره

       غزل چشم

بتاب ای مـاهتاب امشب که حال دیگری دارم

کنــار ساحـل چشمم ،  شمــال دیـگری  دارم

 

نهاده سر به کهسارم غزالی نه غزل چشمی

دل آرام  آهــوی وحشی ، غـزال دیـگری دارم

 

چو شهبازی که بگشاید دو بال و اوج می گیرد

تــو گـــویی آسمانی بـــاز و بــال دیـگری دارم

 

نــگاهش بـی قـــرار امـا ، چمـد آرام و آهسته

میــــان کـــوهسارانم  ، مــرال دیــــگری دارم

 

چمن مـی رقصد و آیـد نسیمی  دلگشا از پـی

به زیر نــور مــه امشب ، وصــال دیـگری دارم

 

ز ریشه گـر بخشکاند خــزان تنـد خــو  مــا را

سرت سبز ای بهــار من ، نهـــال دیگری دارم

 

صبا بر سر گل افشاند ز شاخه سهره می خواند

کنـــار سوسن و سوری  ، خیــال دیگری  دارم

 

سیه چشمان من امشب به یادت در دل صحرا

غزل مــی خــوانم و با تـو مقــال دیــگری  دارم

 

نـدارم آرزویی جز ز چشمش جــرعه‌یـی نوشم

خـــداوندا  گــر از عمرم  مجـــال دیـــگری  دارم

 

دلــم امشب نیارامد ، رضایـی نغمه‌ای سر کن

بتــاب ای مـاهتاب امشب که حال دیگری دارم

چشمان ساقی

              مسعود رضایی بیاره

                 چشمان ساقی

شکستم  تـــوبه را تــویــه شکستم

ز محنت گــاه وی رستم کــه رستم

 

هــر آن بندی کـه بـر دستانم افکند

به لطف ساغـر و ساقـی گسستم

 

سحر از خـــــانـه بیرونش فــــکندم 

به تــوبه  تــوبه در بـر تـــوبه  بستم

 

قضـــای عمر و ایّـــامـی کـــه  رفته

بده ساقــی پیاپـی مـی  بـه دستم

 

تصور کـــن کــه مــا هـــرگز نبودیم

نباشم از چــه رو  حــالا کـه هستم

 

نهـــاد کــار هستی  شادمــانیست

بــه گیتــی غیر از او طرفی نبستم

 

چنانم مـی  بـــــده کـز تـاب مستی  

نــــدانــم ساغــــرستم  یــا لبستم

 

هـر آنکس ساغــر و ساقی پرستد

مــن او و ساغـر و ساقــی پرستم

 

بــــه حــق گــردش ساغــر رضایی

من از چشمان ساقی مست مستم

پرده شهناز

              مسعود رضایی بیاره

                   پرده ی شهناز

ساز کن تـار و  دفــی تا غـزلی  ساز کنم

بــاز بــا یـاد غــزالـــی ،  غــزل آغــاز  کنم

 

یــادی از چشم سیاهش کنم و از تـه دل

بـر کشم آهـــی و آتش بـــه دل ساز کنم

 

شعله‌ور گردم و در نــالــه‌ی سنتور افتم

شـور نــی بــا شرر سینه هــم آواز کنـم

 

قفسم ره نــدهــد تـا کــه بـر آرم نفسی

بــه هـــوایش بــزنم بــالی و پــرواز کنم

 

تـا نمیرد دلــم ازغصه دراین کنـــج مــلال

آهـــی از سینه بــر آرم نفسی بـاز کنــم

 

بــاز گـرد آهـوی رم کرده‌ی صـحرای دلم

تـا بـه نــاز نـــگهت زنــــدگی آغـــاز کنـم

 

ایــن مـن و این تـو و این تار وجـودم بنـواز

کـه حکایـات دل از پـــرده ی شهنـاز کنــم

 

سهره‌ی عشقم و پر بسته‌ی زندان فراق

یــادی از چشم تــو و  نـرگس شیراز کنم

 

کـوک کـن ساز غـزل تا که رضایـی امشب

شکوه  از بخت بـد و  کـــوکب نــاساز کنم

مشعله بازی

                     مسعود رضایی بیاره

                       مشعله بازی

بـاد صبــا در بــرت بــوسه نــوازی کند

بـا سر گیسوی تــو مشعله بـازی کند

 

گه بزند بوسه بر چشم و گهی بر لبت

با قــد مــوزون تـو قــافیه ســازی کند

 

شعله ورم می کند بـوسه ی باد صبا

بـر سر گیسویت ار دست درازی کــند

 

سرو چـه ارزد اگــر بـر لب این جویبار

قامت رعنــای تــو چشم نــوازی کـند

 

بـاده ی مهر و وفـا با دگــری می زنی

چشم تو گاهی به ما لطف مجازی کند

 

ساده شکستی مـرا با ستم  روزگــــار

تــا ستم  روزگار بـا تــو چـه بـــازی کند

 

راز من افشا به اشک ای دل غافل نکن

ساده بیفتد ز چشم هر که غمازی کند

 

دیـده رضــایی بشوی از پــی این کیمیا

جیــوه ی مهر آخــرت دیده ی رازی کند

نظرات (0)

---

           مسعود رضایی بیاره

                   پرده ی شهناز

ساز کن تـار و  دفــی تا غـزلی  ساز کنم

بــاز بــا یـاد غــزالـــی ،  غــزل آغــاز  کنم

 

یــادی از چشم سیاهش کنم و از تـه دل

بـر کشم آهـــی و آتش بـــه دل ساز کنم

 

شعله‌ور گردم و در نــالــه‌ی سنتور افتم

شـور نــی بــا شرر سینه هــم آواز کنـم

 

قفسم ره نــدهــد تـا کــه بـر آرم نفسی

بــه هـــوایش بــزنم بــالی و پــرواز کنم

 

تـا نمیرد دلــم ازغصه دراین کنـــج مــلال

آهـــی از سینه بــر آرم نفسی بـاز کنــم

 

بــاز گـرد آهـوی رم کرده‌ی صـحرای دلم

تـا بـه نــاز نـــگهت زنــــدگی آغـــاز کنـم

 

ایــن مـن و این تـو و این تار وجـودم بنـواز

کـه حکایـات دل از پـــرده ی شهنـاز کنــم

 

سهره‌ی عشقم و پر بسته‌ی زندان فراق

یــادی از چشم تــو و  نـرگس شیراز کنم

 

کـوک کـن ساز غـزل تا که رضایـی امشب

شکوه  از بخت بـد و  کـــوکب نــاساز کنم

جام حسرت

      مسعود رضایی بیاره

                   جام حسرت

مـی ریـزد امشب ، مــی از لبــانش

آتــش گـــرفته  ، نـــــی از لبــــانش

 

مــی بــر نــــدارد ، لــب  از لـب وی

تـا بــرده امشب ،  پــــی از لبـــانش

 

وی  گیرد از مــــی، رمـزی به رازی  

اسـرار هـستـی ، مــی از لبــــانش

 

ساغـــر بـــگیرد ، کــــام از لــب وی

من جــام حسرت هـــی از لبــانش

 

کی مـی بـــرد پـی از رنــج هستی

عمری کـــه گردد ، طــی از لبـانش

 

بـــر لب رسیده جـــــانم رضــایـــی

جامــی بگیرم  کـــــی از لبـــانش  !

گل یاد

           مسعود رضایی بیاره 

      حسرت

تــا از بـر تــو بــاد صبـــا مـــی گـــذرد

دانـــی چه به روزگــار ما می گذرد ؟

 

عاشق نشدی و گر نه می دانستی 

این درد چـــگونه بــی دوا می گذرد !

           

    گـُل یاد

در موسم گـُـل کــه روز میلادت بود

مـن بودم و در کنـــار مـن یـادت بود

با نام ‌تو شاخه‌ای بکشتیم  و کنون

گـُل داده جـوانه‌ای که همزادت بود

       

   نهال مهر

تـا بـوی گـُل از مجــاورم مـی گذرد

تصـویر تو از مشاعــرم مـی گــذرد

 

 صد شاخه زند نهـــال مهرت در دل

هر ثـانیه ای که بر سرم می گـذرد

     

      نهال مهر

هنگام سحر که ژالــــــه از گـُــــل  ریزد

بــــوی دل ما ز خــــاک بـر مـــی خـیزد

 

 دانی که نگاه من به چشمانت چیست ؟

آبــی کــــه میان شعلــــه مــی آمـیزد !

              اکسیر نگاه

در چشم تــو آب زندگانیست ، بیا

بــوی تو حیات جــاودانیست ، بیا

بــاز آ  که دوباره عمر از سر گیرم

اکسیر نــگاه تـو جـــوانیست ، بیا

         رقص شعله

بـــاز آ  که دوبـــره عمر از سر گـــیرم

در وسـعت مهربــــانیت پــــر گــــیرم

چون اخگر مرده از نفس های نسیم

برخیزم و رقص شعلــه در بـــر گیرم

نوای غزل

      مسعود رضایی بیاره

                           بوی غزل

دیشب که سرنهـادی ، بر شانه‌ی خیـالم

بـوی غـزل گـــرفته ،  کــاشانـه‌ی خیــالم

 

بر گِـردِ شمع رویت میسوخت تـا سحرگـه

در لابـــــلای شعلــه ،  پـــروانــه‌ی خیـالم

 

جـــای نــوای تـــار  و  لبــخند یـــار خــالی

افتـاده نــور مـه  بــر ،  ویـــرانـه‌ی خــیالم

 

کو قصه‌گوی عشقی تا درهزار و یک شب

گـوید به نـای و نـالــه ، افسانـه‌ی خیــالـم

 

از لابـــــلای مـویت ، شایــد گــذشته ، دارد

ابـر غـــزل سرایــی   سامانـــه‌ی خیـــالـم

 

دیشب به یاد چشمت  صد بوسه بر نهـادم

مستـــانه بـر لبـــــان  پیمانـــــه‌ی خیـــالـم

 

لـب بـرنـــدارم از آن ، لب هــــای آتشینش

ای عشق اگــر بسوزی میخـانــه‌ی خیـالم

 

کی میرسد که یک شب ای مه ز مهربانی

آهسته پــا گــذاری  در خــانــه‌ی خیــــالم

 

شب هــا کــه مــه بر آیـد دیــگر نگیرد آرام

مــرغ خیــالت ای گـُـــل در لانــــه خیـــالم 

 

بر رشته‌هــای اشــک و در لابـــــلای آتش

پیچیده‌ام رضـــــایی ، دردانــــه‌ی خیــــالم

مکتب عشق

مسعود رضایی بیاره

         مکتب عشق

بــــالا گــرفته  ، امشب تب من

تــا تب چـه سازد با امشب من

 

من بـا خیـالش ره مـی سپارم

دل با نـی و مـی در مـوکب من

 

مــن از لب می ، لب بر نـــدارم

تــا بــــرنـــدارد لـب از لـب مــن

 

لب بــر لبــم نــه ، عیبی نــدارد

عــاشق نــوازی در مـذهب من

 

در آسمانت  ، مــا بــی نشانیم

آتــش نهـــــادی در کــوکب من

 

ما بار خـود را بر شعله بستیم

تا غـــم نگیرد ، پـی مـرکب من

 

آیینه کیشم ، رنـــگ دو رنــگی

جایـــی نــدارد ، در مشرب من

 

عــاشقترینم ، پـــروانه گـــیرد

درس مـحبت ، در مـــکتب مــن

 

سر کن رضایی ، نی با نـوایی

بـــالا گـــرفته ، امشب تب مـن