وفا

مسعود رضایی بیاره

وفا

وفا کـردم ، وفــا با مـا نـکردی

مـرا آتش زدی ، پـروا نـکردی

صدا کـردم ، صدایم را شنیدی

نگاهـم کردی و لب وا نـکردی

سراپا سوختم ، دیدی و رفتی

مرا کشتی ولی  حاشا نـکردی

به یاد آور مرا روزی که دیگر

ز مــا عاشقتری پیــدا نــکردی

 نگفتی بی وفـایان را عـدم به

تو هم ای بی وفا آیــا نـکردی

تاراج

مسعود رضایی بیاره

تاراج

نوبهار آمـــد ولــی بلبــل لب از لب وا  نــکرد

بلبــل از پالیــز رفتـه ، یـــا گُــلی پیـــدا نــکرد

دست تاراجی که بر ما بی وفا بگشود و رفت

با نهـــــال بـــاغ نــو بـــاران سیل آسا نــکرد

گفتمش با گــریه :‌ مهر دیگری داری به دل؟

سنگدل خنـــدید و مهر یــار نو حــاشا نـکرد

راه پُر خونی که من با پــای دل طـی کرده‌ام

عشق می داند کـه مجنون از غـم لیــلا نکرد

خانـــه آبــاد آمــد امـا از دلــم بیرون نــرفت

تا به هــر پس کوچـه‌ای ویـرانه‌ای برپا نکرد

آنچه با ما کــرده‌انـد این دوستان از دوستی

چشم بد هــرگز نبیند ، دشمنی بــا مــا نکرد

خیابان عدم

مسعود رضایی بیاره

خیابان عدم

اندک انـدک نرم نرمک در دل ما خانه کرد

دل ز خـانه پرکشید و او در آنجا لانه کرد

شهر اُتــرار دلـم را چشم چنـگیـزی دگــر

با سپاهی از کـرشمه ساقط و ویرانه کرد

آنچــه کرد آن بی وفـا با ارگ ویران دلـم

زلـزله با ارگ بم اینگونه بی پروا نه کرد

خانـه‌ای بی نـام بــودم در  خیابــان عـدم

عشق پُر غوغای او ما را تماشاخانه کرد

ما کجــا میخــانه و اسباب میخواری کجا

  چشم او ما را ندیم و همدم پیمــانه کــرد  

اقلیم دل

مسعود رضای بیاره

اقلیم دل

نـــاز کن امّا  خـــدا را ، جــور نه بیـداد نه

بنـــد مهرم بـر دل افکــن ، بنـد استبـداد نه

داد بستان از دل ما گــردم از هستی بـر آر

سر نکش از ما و پـای از بند عشق آزاد نه

تا توئــی فرمـــانروای کشور و اقلیــم  دل

کشورت ویـــرانه بــاد و خانـــه‌ام آبــاد نه

از کــدامین سو گذشی ، ای بهــار دلنشین

لالـــه و گـُل آمــد امّا سرو نــه شمشاد نه

در دلم هـر لحظه یادت بگذرد یادت به خیر

یاد کــردی از همه وز ما به سالی  یـاد نه

خانه‌ات آباد باد ای عشق شیرین می دهی

کام هر ناعــاشقی را ، قیس نه فــرهاد نه

عیدانه

مسعود رضایی بیاره

عیدانه

ای بهــــار پُـر گـُلم ، عیدانــه می خواهــی چکـار

از چـــو من آواره‌ای ، کاشانـه می خواهی چکار

دانــــه دانـــه اشک سُرخم را به  زر تــار غـــزل

گــردن آویزت کنم ، دُردانــه می خـــواهی چـکار

گفته بـــودی کـو دلــی ، تــا سخت ویـرانش کنم

از منی ویــرانه تر ؟ ویــرانه مــی خـواهی چکار

همچو من دیــــوانـه‌ای داری میـــان شهر عشق

با چــو من دیوانه‌ای ، دیــوانه می خواهی چـکار

من که مــی گـردم به دورت تا سحر بی بال و پر

شمع بــــزم دلبری ، پــــروانه می خـواهی چکار

رشتـــه رشتــه گیسوانت را بـــه تــــار مثنـــوی

بسته‌ام ای شعر وحشی ، شانه می خواهی چکار

  گفتــی از  لیـــــلا و مجنـونش بـــگو افسانــه‌ای  

ما که خود افسانه‌ایم ، افسانه می خواهی چـکار

ساغــر مست نـــــگاهت ، میـــکده در میکـــــده

با چنین میخانــــه‌ای ، پیمانــه می خواهی چکار

سهره‌ای دیــــوانه داری بر سر شـــاخ غــــزل

تـــار و تنبور و می و میخانه می خواهی چــکار

سبو

مسعود رضایی بیاره

سبو

نیست در شهر نــگاهی که ز جـادوی تو رَست

همه در بند تو هستند چـه هشیار و چــه مست

هیچ  مشاطه از این دست که چشمان تو هست

قلـــــمِ سِحر بــه دریــــــای سیـه فـــــام نبست 

روز اول کـــــه در آیینـــــه تمـــاشا کــــــردی  

مهر چشمت به دل بــــی غش آیینــــه نشست

بـــاز نامـــد دگـــــر از  مستی و دیــوانه گری

از همان روز کــه بُــردی دل دیـــوانه ز دست

دل مــــا بر شط زیبــــای نــگاهت چو کسیست

که سبو بُـــرد به آّب ، آب سبو بُـرد و شکست  

ضرب المثل

مسعود رضایی بیاره

ضرب المثل

نـگاهت را غـــزل گفتیم و رفتیم

لبـــانت را عسـل گفتیــم و رفتیم

بـه شیرینی میـــان دفتــر عشق

دو تا ضرب المثل گفتیم و رفتیم

حضرت عشق

مسعود رضایی بیاره

حضرت عشق

چه کــردی با دلم ، جانا چه کردی

به چشمانت بگو مــارا چه کــردی

نمـــی پـــرسد کسی دردا ز لیــــلا

که با مجنون بی پـــروا چه کردی

سلام از داغ دل بـر حضرت عشق

در این آتشکده  با ما چــه کــردی

فریبم می دهـــد خـــواب نــگاهت

هـــلا رویـــای بـی فردا چه کردی

قفس جـای من است ، اما نپرسید

مگر ای بلـــبل شیـــدا چه کردی

سرودم نغمه‌ای بر شاخه‌ی عشق

نگر با ما در این سودا چـه کردی

صدای پای آب

مسعود رضایی بیاره

صدای پای آب

صــدا آری ، صـدای پای آب است

هــزاران نغمــه در آوای آب است

اگــر خــــوابی ببیند چشم نــرگس

میـــان خــواب او رویای آب است

غـــزل هـــای دل انــــگیز قنــاری

پُــر از گلــواژه‌ی زیبـای آب است

نیایش‌هــــای بلبــل در سحرگـــاه

طنیــن دلـکش نجــــوای آب است

صفـــای خنـــده بر لب‌هـای غنچه

بهــای گـریه بر لب‌هـای آب است

خـــوشا خــوابی که زیر پرتو مه

کنــــار چشمه بـــا لالای آب است

نروید لالـــه ، ور روید به صحرا

کنـــــار پــای رهپیمــای آب است

سحر می گفت سهره با گل سرخ

صفـای گلشن از سیمای آب است

اگــر خنیـــاگری آیـــد ز هـــر سو

بهین آوا صــــدای پـای آب است

غزل خوان

مسعود رضایی ببیاره

غزل خوان

غـــزل خـوان آمــدی ابـر بهـاری

عجب سوزی میـــان سینــه داری

 

سرشک از دیده باری ، بی قراری

ز مـــن عــاشقتری یــا سوگواری