رهایی

مسعود رضایی بیاره

رهایی

او ز مـــن بیــــگانه و مـــن آشنـایـی مـــی کنم

آه ، مــی دانــــم کـه واهـــی دلـربایی مــی کنم

 

دشمن جـــــان مــن است ، امــا نمی دانـم چـرا

نـــام  او مــی آیـــد، احساس رهــایی مــی کنم

 

زورق بـــــی ساحلم را مـی بــرد مــوج جنون

بین گـــرداب خیــــالش ناخـــــــدایی مــی کنــم

 

آتشی افتــــاده‌ام در پیش پـــــای تنـــــد بـــــاد

شعله ور در پیش چشمش خود نمایی می کنـم

 

آه، می دانـم که می سوزم ، ولی بی بال و پـر

با حــــریر شعلـه‌اش زور آزمـــایی مــی کنــم

جوی اشک

مسعود رضایی بیاره

جوی اشک

گر ز پیشت رفته‌ام ، در پیش تو جـایم نبود

بی وفـا، در خانــه‌ی مهر تــو مــاوایم نبود

 

مـــدعی بسیار و من با توشه‌ی مهر و وفــا

در میـــان آن همـــه نــو کیسه پیــدایم نبود

 دیدمت در خواب می آیی ،ولی در لای اشک

اختیـــار دیـــــده در دست تمـاشایم نبـــــود

 دیده وا کردم ز خواب اما کنار جــوی اشک

قـــــامت زیبـــــای  آن سرو دلارایـــم نبـود

 شمع جــانفروز من بودی و من پروانه وار

گـــر به آتش مـی زدم از شعله پروایم نبود

باد شبخیز دنا

مسعود رضایی بیاره

باد شبخیز دنا

بــــاد شبخیز دنــــــــا از سر کهسار دمیــد

بــوی صد باغچـــه دل از نفس یـــار دمیــد

 

سهره سرمست دگر باره بر آورد خــروش

بــوی آویشن و بابـــونـه دگــــر بـــار دمید

 

شعله ور لالــــه بر آمــــد به تماشای بهــار

نفس پــــاک صبــا در بـــر گلــــــزار دمیـــد

 

نغمه پُر سوز و غزل شعله ورآمد به سخن

آتش از نـای و نــی و از جگر تـــار دمیــد

 

منم آن غنچه کــه از شوق نگنجد در خـود

بــوی گیسوی بهار  از در و دیـــوار دمیـد

مادر

مسعود رضایی بیاره

مادر

ابر بـــارانی  نــــگاه با صفـــای مــادر است

خوش ترین آهنگ دنیا در صدای مادر است

 

کــودک چشمم نیـارامــد، پس ازعمری هـنوز

نیمــه شب در انتــــظار لای لای مـــادراست

 

بــــاغ دنیا خرم از باران مهرش روز و شب

دست گْــل های بهشتی زیر پــای مـادر است

 

اشک چشم مــادر از آتش بــر آرد لالــه زار

لابــــلای اشک یــــاس ولاله جای مادر است

 

آسمان سر می نهد در پیش در گـــــاه خـــدا

بارش ابــــر اجــابت در دعـــای مـــادر است

 

ای که می بالی چو سرو این قامت دلجوی تو

در ازای دست لـــرزان و عصای مـادر است  

 

تــا نیــــازاری دلش را ، اشک چشمان خــــدا

دانه دانــه لابــلای  گـــریه‌هــای مــادر است

چنگ خاموش

مسعود رضایی بیاره

چنگ خاموش

ساغری کو تا دمی از من رهـا سازد مرا

زور دستش ساعتی از پـا در انــدازد مرا

 

پرچمـی افتــاده‌ام از دست سربـــاز شهید

کـو سوار عاشقی کز نو بـر افــرازد مـرا

 

چنگ خاموشم در این ویرانه و کنج ملال

کو نوازش‌های دستانی  کـــه بنوازد مـرا

 

از غزل سرشارم امـا  کو نـــگاه  دلکشی

تا خیال آرایـد و آرایـــه پــــردازد مـــرا

 

جز گل حسرت نمی روید ز خــاک انتظار

این هوای تشنه و بی نم نمی  سازد مـرا

گُل یاد

مسعود رضایی بیاره

گُل یاد

تــا گــــُل یـــاد تو از خــــاطر مـن  مـــی رویـد

هــر کـــه عاشق شود از شعر تــَرم می بـــوید

 

روح سرگشته‌ی من هــر شبی از سینه‌ی خـاک

خیــزد و نــــاله کنــــان کـــوی تـُــرا می جوید

 

غـــزلی غـــــم زده‌ام ،  حـــال مــرا مــی دانــد

مرغ پـُر بسته کــــه در کـــنج  قفس می مـوید

 

منم آن سهره‌ی سرگشته که در چشمه‌ی چشم

شعله ور می پرد از لانــــه  و پَــر مــی شوید

 

نی چـو بـر گـوشه‌ی لب مـی نهم و نـــاله کنم

نی جــدا نـــاله جــدا از تـو سخن مــی گـویـد

نرگسان بهبهانی

مسعود رضایی بیاره

نرگس بهبهان

ای نــــگاه دلــفریبت ، رنـــگ عشق آسمانــــی

می زنی آتش به جانم ، شعله در من می کشانی

 

بــــاغ رویای نــگاهت  ، رنــگ چشمان سیاهت

جــــلوه‌ای مستانه دارد ، نــــرگسان بــهبــهانی

 

آتش عشقی  نَهـُفتـــه ، لای چشمــانت شکــُفتــه

راز دل گــویی  سحرگــه  ، با زبــان بی زبــانی

 

هر زمستان زیر باران یا که در سرمای سوزان

می کشی همچون من ای گـل انتظاری جاودانـی

 

بـر سر راهـــی کــه شاید ، او بیــایـد یا نیایــــد

قطره قطره اشک چشم وعــطر گیسو می فشانی

غزل چشم

      مسعود رضایی بیاره

       غزل چشم

بتاب ای مـاهتاب امشب که حال دیگری دارم

کنــار ساحـل چشمم ،  شمــال دیـگری  دارم

 

نهاده سر به کهسارم غزالی نه غزل چشمی

دل آرام  آهــوی وحشی ، غـزال دیـگری دارم

 

چو شهبازی که بگشاید دو بال و اوج می گیرد

تــو گـــویی آسمانی بـــاز و بــال دیـگری دارم

 

نــگاهش بـی قـــرار امـا ، چمـد آرام و آهسته

میــــان کـــوهسارانم  ، مــرال دیــــگری دارم

 

چمن مـی رقصد و آیـد نسیمی  دلگشا از پـی

به زیر نــور مــه امشب ، وصــال دیـگری دارم

 

ز ریشه گـر بخشکاند خــزان تنـد خــو  مــا را

سرت سبز ای بهــار من ، نهـــال دیگری دارم

 

صبا بر سر گل افشاند ز شاخه سهره می خواند

کنـــار سوسن و سوری  ، خیــال دیگری  دارم

 

سیه چشمان من امشب به یادت در دل صحرا

غزل مــی خــوانم و با تـو مقــال دیــگری  دارم

 

نـدارم آرزویی جز ز چشمش جــرعه‌یـی نوشم

خـــداوندا  گــر از عمرم  مجـــال دیـــگری  دارم

 

دلــم امشب نیارامد ، رضایـی نغمه‌ای سر کن

بتــاب ای مـاهتاب امشب که حال دیگری دارم

حسرت

                     مسعود رضایی بیاره

                               حسرت

تــو ای همواره در خــــــاطر ، کجایــی دوستت دارم

نــدایـــی در دل شب  یــا خـــــــــدایی دوستت دارم

 

غــریب افتـــــــاده ام در بین اصحــــــاب چمـــن باز آ

ز مــن بیگــــــانه ای یــا آشنیـــایـــــی دوستت دارم

 

نشستم بـر سر راهــت ،  تمــــــام عمـــــر بنشینم

پس از عمری بیایــــی  یا نیایـــــــی  دوستت دارم

 

نیاندیشم به تو ،  قلب از تپیدن بــاز مــــــی مـــاند

نفس های منی ، جانی هــــوایــــی دوستت دارم

 

نشانت جــویم ازهر سنگ و هــــر آهنــگ دلتنگی  

اساطیــر منــــی  ،  راز دنـــــــایی  دوستت  دارم

 

تنــــم خشکیــده و گلبــرگ پــــائیز غــم انـــــگیزم

دل و جـان منــــی از من جــدایـــی دوستت دارم

 

تمام شب به امیــدت به مشرق چشم می دوزم

که لبخندی زنـــی از نـو بـــرآیـــی  دوستت دارم

 

به لب جـان دارم و در حسرت رویت نمــی افــتد

بــر آور آرزویــــــی از رضایــــــــــی دوستت دارم